اساسا هرچیزی که به ما در تصور و خلق فضا کمک کند ،ابزاریست برای درک و بیان آن.
اساسا هرچیزی که به ما در تصور و خلق فضا کمک کند ،ابزاریست برای درک و بیان آن.
فضا همان حس ششم گم شده است که با پنج حس دیگر در قالب زمان در ذهن ما نقش می بندد، خاطرات ما همگی بخشی از یک اتمسفر هستند و هرچیزی که در بیادآوری خاطرات نقشی داشته باشد می شود ابزاری برای رفتن به یک زمان و مکان خاص، همه ی ما تجربه ی این را داشته ایم که با بوی عطری خاص ،طعم غذایی لذیذ،شنیدن صدایی ناب ،لمس متریالی زمخت و مهمترین چیز دیدن یک عکس به یک اتمسفر مخصوص خودمان برویم که ریشه در گذشته دارد! معماران در تلاشند راه انتقال آن حس های ناب به دیگران را کشف کنند ،چرا اکثر معماران بزرگ سفر می کنند ؟ آنها می خواهند از شاهکار گذشتگان الهام بگیرند و آنها را به سبک خودشان ودر زمان حال برای انسان آینده بازتعریف کنند. لوکوربوزیه ،تادائو آندو ،میس ون دروهه ،نورمن فاستر و... ، همه ی این معماران بزرگ بخش مهمی از پروسه ی یادگیری معماری را در سفر کردن خلاصه کرده اند ، آنها زمانی که خام و جوان و بی تجربه بودند ،سفر کردند و سفرکردند و سفرکردند! در این سفرهای ربانی آنها نه تنها به کشف فضا و معماری بلکه به کشف خویشتن خویش و سبک و سیاق خاصشان پرداختند، آنها به دنبال خودشان بودند ،بزرگترین و مهمترین جلوه ای که آنها را از سایرین متمایز می کرد همین بود، متفاوت بودن ،متفاوت دیدن.
نقطه ی مشترک همه ی معماران تنها یک چیز است ،تفاوت آنها در بینش ،منش و ارائه ی افکار ،عقاید و نظرهای علمی و راهکارهای مختلف و جذاب شان در رابطه با حل روابط فضایی!
مسئله را پیچیده نکنم، ساده بگویم آنها منحصر به فردند و رنگ و بوی خودشان را دارند و شبیه هیچ کس دیگر نیستند!
بسیاری از معماران موفق ،حتی اعتقادی به ترسیم و به اصطلاح دست به قلم شدن ندارند، حتی دست به دامان نرم افزارهای سه بعدی هم نمی شوند! آنها معماری را ورای آن می دانند که روی کاغذ بیاورندش!
