همیشه تا جایی که تونستم به همه گفتم به آدمای زندگیشون بها بدن...توی حرفای قشنگ صرفه جویی نکنن...باورشون داشته باشن ، دائم تکرار کنن تو خوبی ، تو بهترینی ، تو زیبایی ، تو میتونی...
اما ای کاش همیشه حواسمون باشه داریم به کی بها میدیم...قبلِ ش از خودمون بپرسیم ارزششو داره ؟ معرفتشو چی ؟ تشویق کردی و اعتماد به نفس دادی و رسید به یه جایی تو رو یادش میمونه ؟ چه تضمینی هست برنگرده توی چشمات نگاه کنه و بگه :
"تو هیچ وقت هیچ کاری واسه من نکردی" ؟
نمیخوام بددلِت کنم رفیق...نه...بازم میگم بها بده... ولی به آدمش !
نشه که اونقدر ببریش بالا که خودت کوچیک شی...نشه که اونقدر تو گوشش بخونی تو بهترینی که دیگه تورو لایق ندونه...اونقدر تشویقش کنی که برسه به هدف و بجای اینکه دستتو بگیره تو دستش و به چشمات بخنده و کنار خودش نگهِت داره تا باهم لذّت ببرین ، تورو لای تشویق کننده هاش گُم کنه...!
دیگه حرمتتو نگه نداره...دیگه حتی آدم حسابت نکنه...یادش بره تو یه آدمی که مثلِ بقیه آدما ممکنه دلخور بشه...!
اون وقته که می بینی اونقدر بُردیش بالا که کسرِ شأنه براش از تو عذرخواهی کنه...تلخه ، ولی اون دیگه گذشته رو یادش رفته...یادش رفته حتی بعضی جاها خودتو خراب کردی که اونو بسازی...تو سرِ خودت زدی که سرِ اون بالا بمونه...!
آره...همیشه گُفتم تو حرفای قشنگ صرفه جویی نکنین ولی الآن میگم تا جایی که میتونین صرفه جویی کنین...چون به قولِ یه عزیزی :
"حتی اگه خودتو قطعه قطعه کنی و واسه آرامش و رفاهِ کسی تو چرخِ گوشت بندازی ، یه روز از راه میرسه که همون کَس توی چِشمات خیره میشه و میگه : تو هیچ وقت هیچ کاری واسه ی من نکردی...! "
اونجاس که به حرفِ من میرسی... اونجاس که درک میکنی شنیدنِ این حرفا چقدر زجر داره...چقدر درد داره...حتی بیشتر از دردِ زنده زنده رشته شدن توی چرخِ گوشت...!
