گمان می‌کنم عکس بسیار جالبی باشد. به تعبیری دو دشمن، دربرابر هم، درحال نشانه‌گیری با دوربین عکاسی.
این که چطور دوربین عکاسی می‌تواند همانند یک اسلحه یا تهدید به شمار برود، شما را به مطالعه متن کوتاهی از کتاب ((درباره‌ی عکاسی)) اثر سوزان‌سانتاگ دعوت می‌کنم:
...، کماکان چیزی شکارگرانه در کنش عکس گرفتن وجود دارد. عکس گرفتن از آدم‌ها در حکمِ تعدی به آن‌ها است؛ دیدن آن‌ها است به گونه‌ای که هرگز خود را آنگونه نمی‌بینند؛ شناختن آن‌ها است به گونه‌ای که هرگز نمی‌توانند خود را بدان‌گونه بشناسند؛ دوربین آدم‌ها را به ابژه‌هایی بدل می‌کند که می‌توان آن‌ها را به نحوه‌ای نمادین تصاحب کرد. درست همان‌طور که دوربین شکل والایش‌یافته‌ی اسلحه است، عکس گرفتن از یک شخص نیز شکل والایش‌یافته‌ی قتل اوست_ نوعی قتل نرم، متناسب با دورانی غم‌زده و ترس‌خورده.
