دیروز با دو تا از همکلاسیای دبستانیم رفتیم صبحانه. اولین دورهمی بعد از حدود 20 سال.
اونجا گفتم ADHD دارم.
فرد 1: تا اونجایی که من از دبستان یادمه، بهت نمیاد ADHD داشته باشی.
من: درسته. آخه من هایپراکتیویتی یا بیش فعالیشو ندارم. به مدل من میگن Innatentive ADHD. قدیما بهش می گفتن ADD.
فرد 1: یعنی مشکل تمرکز داری؟
من: آره. میرم تو هپروت.
فرد 1: البته هممون کم و بیش همینیم. منم بیشتر از 10 دقیقه نمی تونم متمرکز بمونم.
فرد 2: وای آره خیلی سخته.
یادم نمیاد دیگه چیا گفتیم. اما برام جالب بود که چی شد نگفتم مشکل ADHD فقط تمرکز داشتن یا نداشتن نیس. چرا نگفتم ADHDدار ها کمبود توجه ندارن. نقص دارن. یعنی توجهشون در جهت و زمان مناسب نیست.
چی شد که فقط گفتم از دقیقه 50 به بعد کلاس هر دقیقه کــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــش میومد و من باهاش کــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــش میومدم و دق می کردم ولی نگفتم همه ی زندگیم احساس می کردم به جایی و چیزی تعلق ندارم.
چی شد که از Rejection sensitive dysphoria (RSD) یا emotional dysregulation نگفتم؟ از اینکه ماجرا خیلی فراتر از تمرکزه؟ اونقدر فراتر که واسه ساده ترین کارا، مثل نشستن برای یه مدت، خوابیدن، تشخیص احساساتت، شفاف شدن افکارت و هر چیز دیگه ای که برای بقیه به سادگی اتفاق میفته، تو باید خیلی خیلی خیلی بیشتر تلاش کنی؟ این تلاش همیشه بیشتر از همه، طاقت فرساست. همینه که خیلی از ADHDدار ها، افسردگی و اضطرابو تجربه می کنن. به قول طرف، تصور کن تو یه دوی ماراتن، به تو یه نفر یه گونی 50 کیلویی می دن. میگن شما با این باید شرکت کنی تو مسابقه! خب وقتی ببینی تو واسه کارای "ساده" از نظر بقیه داری جون می کنی، طبیعیه یا بیخیال خیلی از مسیرای زندگیت بشی یا افسرده بشی. همین میشه که خیلی از افرادی که ADHDشون تشخیص داده نشده، به خاطر افسردگی_اضطراب مراجعه می کنن به روانپزشک. منم یکی از همینا بودم.
خلاصه اینکه: ماجرای ADHD خیلی فراتر از کمبود تمرکز و ناتوانی تو ثابت نشستنه!
فکر می کنم هنوز عادت نکردم که ADHD دارم. هنوز دارم یاد میگیرم که تا چه جاهایی از زندگیم تحت تاثیرش بوده. از طرفی مدتیه که تو ابهامم از اینکه اطرافیانم بفهمن جریان من چیه. قصد قایم کردن ندارم ولی اعلام کردن رسمی یه چیز دیگه اس...
سوالایی که خوبه بهش جواب بدم:
چه حسی دارم از اینکه ADHD دارم؟
الان ADHD داره چطور تو زندگی من نقش ایفا می کنه؟ من چطور دارم بهش جواب میدم؟
مزایا و معایب اعلام کردنش به بقیه چیه؟
حسم نسبت به این موضوعات چیه؟
ممنون میشم شما هم نظر خودتونو بگین.
چه اگر ADHD دارین.
چه اگر با این افراد در ارتباط بودین یا هستین.
چه به عنوان کسی که شناختی از این موضوع نداره و جسته گریخته چیزایی شنیده. اگر یکی به شما بگه ADHD داره، چه افکاری سراغتون میاد؟ چه حسی پیدا می کنین؟
