در این روزهایی که گذشت ایام قطعی اینترنت را با بازی Kapital: Sparks of Revolution سپری کردم. این یک بازی استراتژیک با مدیرت منابع هست که در آن شهردار هستید و باید نیاز های مردم شهر را برآورده کنید.
برای من که اهل بازی نیستم حتی حالت "ساده" بازی هم سخت بود خیلی زود شهر ورشکسته میشد و مجبور میشدم از اول شروع کنم.
چالش اصلی بازی مدیریت طبقات اجتماعی شهر است. در شهر طبقه کارگر، تحصیل کرده و اشراف وجود دارد که هر کدام نیاز هایی دارد. این نیازها در بیشتر موارد در تناقض با یکدیگر است.
اولین وظیفه شما به عنوان شهردار تصویب قوانین است. بعد از وضع هر قانون دسترسی شما به ابزار و امکانات مختلف باز میشود .
مثلا اگر قانون "شیفت دوم" وضع کنید و کارگران را مجبور کنید شب به کارخانه بیایند میزان رضایتشان کاهش میابد. اگر این نارضایتی از یک حدی بیشتر شود آن گروه شورش می کنند و به ساختمان شهرداری حمله میکنند.
قشر تحصیلکرده (طبقه متوسط) صاحب کسب و کار است و مالیات میدهد همچنین پیشرفت های علمی را در دانشگاه به پیش میبرد.
قشر اشرافی سازمان های دولتی و امنیتی را در اختیار دارد همچنین ثروت خود را با تفریح و خرید در جامعه به گردش می اندازد.
تامین طلا و چوب و فلز و مدیریت منابع آنها از وظایف شماست و همچنین شما به عنوان شهردار باید تلاش کنید هر سه گروه از شرایط به قدر کافی رضایت داشته باشند تا اقدام به شورش (انقلاب) نکنند.
بازی دو فاز اساسی دارد. بعد از طی کردن چند مرحله و ایجاد کردن سرویس های اصلی شهر صاحب مجلس میشوید و سپس باید یک تصمیم مهم بگیرید.
بازی به شما امکان میدهد با تصویب قوانین خاص جامعه را به سمت یکی از انواع حکومت های "شاهنشاهی" و "سرمایه داری" یا "کومونیستی" پیش ببرید.
مثلا اگر قانون تجارت آزاد را تصویب کنید طبقه متوسط خوشحال میشود اما اشراف زاده که انحصار داشتند از شما بیزار میشوند. یا با تصویب قانون مالیات بر کار طبقه کارگر علیه شما بر میخیزد.
برای مبارزه با شورش ها ابتدا باید پلیس داشته باشید و گشت پلیس را در شهر زیاد کنید. پلیس میتواند به دستور شما فساد یک ارگان دولتی را کم کند و این کار بهره وری آن ارگان را افزایش میدهد اما همزمان اشراف زاده ها را علیه شما می کند.
پلیس مخفی دارید که و می توانید با آنها به خانه های هر کدام از سه گروه طبقاتی شهر یورش ببرید. تعدادی را بازداشت کنید و در زندان نگه دارید. می توانید منتظر تحقیقات پلیس بمانید یا یک زندانی را آزاد یا اعدام کنید.
آزاد کردن زندانی طبقه کارگر را خوشحال میکند اما اشراف از شما بدگویی میکنند. وقتی کسی را اعدام می کنید اشراف حمایت می کنند چون طالب نظم آهنین هستند اما کارگرها حس می کنند به آنها ظلم میشود.
در یک مرحله از بازی دیگر باید تکلیف خود را مشخص کنید و نوع حکومت را انتخاب کنید. شاهنشاهی، سرمایه داری یا کمونیستی و هر کدام را انتخاب کنید طبیعتا یک گروه خوشحال و گروه های دیگر ناراضی میشوند و علیه حکومت شما شورش می کنند.
شعار بازی این است که "نمی توانید همه را خوشحال کنید" و این دقیقا چالش اصلی بازی است. شما باید یک گروه را انتخاب کنید و سایر گروه ها را با خشونت یا با فریب و رشوه ساکت نگه دارید.
مثلا من نظام شاهنشاهی را انتخاب کردم و اشراف زاده ها خوشحال شدند. بعد مجبور شدم برای ساکت کردن کارگرها آنها سرکوب کنم و امتیازاتی را در مجلس به نفع طبقه متوسط تصویب کنم.
نتیجه گیری جالبی از این بازی داشتم. اینکه حکومت ها همیشه مجبورند گروهی از جامعه را فدای گروه دیگری کنند. در یک کشور واقعی افراد با نژاد ها و قومیت های مختلف و در گروه های سنی مختلف و با جنسیت های مختلف زندگی می کنند که منافع شان در بیشتر موارد علیه همدیگر است.
حکومت آمریکا سرمایه داری است اما سناتورها و نمایندگان مجلس از امتیازاتی که به صورت پنهانی دارند سو استفاده می کنند و مردم کوچه و خیابان را با ابزار رسانه، فیلم های سینمایی و قمار و ... به خود سرگرم است.
در حکومت شاهان ایران اشراف زاده ها و خانها از همه امکانات بهره مند بودند و مردم با زور و فریب مذهب کنترل می شدند.
در کومونیست شوروی کارگر در بالاترین جایگاه اجتماعی قرار داشت اما نبود اشراف زاده سرمایه دار که پول خرج کند یا کاهن مذهبی که از دیدگاه ایدیولوژی مردم را کنترل کند باعث فروپاشی شد.
هیچ حکومتی نمی تواند بی نقص باشد. حتی حکومت های دموکراتیک غربی که دم از آزادی بیان و حقوق بشر می زنند تا آنجایی با مردم همراهی می کنند که مردم با حکومت موافق باشند. هر کس بخواهد علیه دنیایی که ترسیم کرده اند ساز مخالف بزند شاید اعدام یا حبس نشود اما ترد و تحقیر میشود.
