چیز های به درد نخور و بده برن

انگار از کودکی درونم نهادینه شده که چیزای خراب و نگهدارم و امیدوار باشم به درست شدنشون.

مثل اون دوچرخه ای که همه جاش خراب بود.هر روز کولش میکردم و از ۵۰ تا پله میبردمش پایین.

تا ایستاده پدال میزدم زینش میپرید هوا و میفتاد زمین.

همیشه ی خدا زنجیرش افتاده بود ، اصلا من ۵ دقیقه دوچرخه سواری میکردم ۵۰ دقیقه دوچرخه رو تعمیر میکردم.

آخرم یه روز از مدرسه اومدم و دیدم مامانم دادتش به نون خشکی ، از بس که به درد نخور بود.

ولی من روزها بخاطر نبودش گریه کردم.بخاطر نبودِ دوچرخه ی درب و داغونم.

یا مثل عینکی که همه جاش چسب کاری بود و تا خم میشدم میومد نوک دماغم.

اخرم بخاطر بالا رفتن شماره ی چشمم مجبور شدم برم عینک جدید بگیرم.

تا بعدها که درگیر یه رابطه ی مریض شدم و هر روز هر روز دعوا ، ولی نمیتونستم تمومش کنم.

دیروز دکتر ریشه (دندون) کلی دعوام کرد که چرا وقتی فهمیدم دندونم چرک کرده نرفتم بکشمش که حالا چرک تموم گوش و گلومو درگیر نکنه.

دندون پزشکم گفته بود که دندونم به درد درست کردن نمیخوره و باید کشیده شه ، ولی من حاضر بودم اون دندون شکسته ی داغون و دردناک و نگهدارم .

تا دیروز که با تهدید مجبور شدم بکشمش و حالا تا چند روز باید برم پنی سیلین بزنم. زیبا نیست؟

میدونید ..بعضی چیزا حتما باید گندش دربیاد تا آدم بیخیال بشه.