امروز که با تازه ترین سردبیر فصلنامه زیر دستم داشتم راجع به ابتدایی ترین اصول صفحه آرایی سر و کله میزدم یهو پرت شدم به چندین سال قبل؛ سال سوم کارشناسی و منی که عاشق نوشتن بودم و گرفتن سمت سردبیری تو یه مجله کوچیک دانشجویی قبله آمال و آرزوهام بود...
اینکه چطور هر ماه با شور و شوق سرمقاله می نوشتم و تک تک مطلب ها رو ویراستاری میکردم و در مورد تیتر ها یا تعدادشون نظر میدادم هنوز هم برای خودم جالبه.
اکثر دانشجوها فقط سرشون به درس گرمه و حال و حوصله کار های فوق برنامه رو ندارن ولی من سرم درد میکرد واسه پایین و بالا کردن پله های فلان معاونت و دفتر فلان رئیس واسه گرفتن یه مجوز ساده!
ولی چی شد که طراح شدم؟ اینم ماجرای جالبی داره. یکی ازچالش های کار نشریات پیدا کردن طراح خوب و مطمئنی هست که هم کارشو بلد باشه هم هم خوش قول باشه و جالب تر اینکه همه دانشجو طراح هایی که اون زمان باهاشون همکاری میکردم هم مثل خودم تازه کار بودن و کلی چیز کنار هم یاد گرفتیم ولی یه بار از سر ناچاری دیگه مجبور شدم خودم دست به سیستم ببرم و در یک اقدام ناشیانه اولین مجله زندگیمو حروف چینی کردم:)
بعد اون ماجرا و طی سالها من انقدر مجله و پوستر و لوگو و... طراحی کردم که دیگه یادم رفت یه روزی خودمم مدیر مسئول و سردبیر بودم!
هسته بزرگترین فرم ها هم یه محتوای خاصه! حتی سادهترین کلیشه ها هم میتونه یه پیام بزرگ داشته باشن ولی من دلم برای روزهایی که کلمات بزرگترین پناه من بود خیلی تنگ میشه....
