قهرمانان بزرگ زمانی متولد نمیشوند که مدال بر گردنشان میافتد؛
آنها خیلی زودتر، در سکوت تمرینهای سخت،
در لحظههایی که کسی تشویقشان نمیکند،
و در روزهایی که خستگی از بدنشان بالاتر میرود اما ارادهشان نه، ساخته میشوند.
قهرمان واقعی کسی نیست که هرگز زمین نخورد،
بلکه کسی است که هر بار زمین خورد،
بلند شدن را جدیتر از قبل یاد گرفت.
او میداند شکست پایان راه نیست؛
شکست فقط درسی است که شهریهاش درد است،
اما مدرکش قدرت.
قهرمانان بزرگ بهانه ندارند؛
آنها از کمبودها، پل میسازند
و از ترسها، سلاح.
وقتی دیگران منتظر شرایط ایدهآلاند،
قهرمان از شرایط سخت، آیندهاش را میتراشد.
و در نهایت، قهرمان بودن یعنی
سالها برای لحظهای بجنگی
که جهان بفهمد:
این موفقیت «اتفاقی» نبود،
این نتیجهٔ ای
مان، نظم و ایستادگی بود.
