ساختمان پزشکان تنها سریال سروش صحت بود که من در تلویزیون و در زمان پخش دیدم. بعد از آن از خوابگاهی شدم و به مرور از دیدن تلویزیون دور شدم. اما بارها تلاش کردم پژمان را ببینم یا خانواده و اطرافیان با پیگیری فراوان تکرارهای شمعدونی و لیسانسه ها را در آی فیلم دنبال می کردند. اما من نمی توانستم در این لذت همراه شوم. دیدن این سریال ها همیشه در من اضطراب زیادی برمی انگیخت و حتی پر از خشم می شدم. حتی سریالی که در نمایش خانگی پخش شد و مورد توجه همه قرار گرفت در ابتدا من را جذب نکرد یا بهتر است بگویم باز هم از دیدنش اجتناب کردم. اما بعد از مدتی بالاخره توانستم این سریال را ببینم و بعد از دیدن این سریال تا حدی دلیل این اجتناب دستگیرم شد.
شخصیت ها در سریال های سروش صحت در ورژن اغراق شده ی ویژگی هایشان هستند. اما این اغراق نوع خاصی است و با مدل های اغراق دیگری که دیدم فرق دارد. من در اطرافیانم بسیار شباهت پیدا می کردم و از دیدن رفتار این آدم ها و پیامدی که برای خودشان و دیگران دارد، عصبانی می شدم. چون در زندگی واقعی آن ها را تجربه کرده بودم و شدت تجربه به حدی بود که نتوانستم بدون تاثیرپذیری از کنار آن رد شوم. بعضی آدم ها راحت تر انکار یا سرکوب می کنند. اما همچین قدرتی در من وجود نداشت.
انگار نشان دادن این واقعیت که آدم ها تا جایی که بتوانند نسبت به تغییر مقاومت می کنند و هرازچندگاهی که تغییر می کنند دوباره به حالت قبل بر می گردند، برای من بسیار درمانده کننده است و واقعیتی است که نمی توانم یا نمی خواهم بپذیرم. قسمت تاریک تر موضوع این است که احتمالا خودم هم در ابعادی اینطور هستم. فعلا یک ویژگی مشخص پیدا نکردم که برای دیگران آزاردهنده باشد. شاید برای خودم آزاردهنده باشد. اما نمی شود این واقعیت را کتمان کرد که وقتی با خودت بی رحم و خشن باشی، این موضوع به روابط هم انتقال پیدا می کند.
یا اینکه سناریو جوری چیده می شود که یک نفر نقش قربانی را دارد، در حالی که این قربانی هم به دنبال نجات خودش نیست و اگر عمیق تر نگاه کنی قطعا ویژگی های مخرب و آزاردهنده ای دارد. در هر جمعی از دوستان، فامیل یا همکاران همچین شخصیتی پیدا می شود که آدم را در وضعیت دولبه دلسوزی-خشم قرار می دهد اما نمی توانی در قالب انتقاد یا پیشنهاد چیزی به او بگویی. ممکن است خودم در بعضی جوامع همین شخص باشم. اما بیشتر شخصی هستم که به نظر می آید صدایش بلند است و معترض می شود و زود عصبانیتش را نشان می دهد. اما همچنان از درون خیلی چیزها را سرکوب می کنم.
در نتیجه نگاه نسبتا ساده ای که در سریال های سروش صحت می بینیم در زندگی واقعی جنبه های پیچیده تری به خود می گیرد و بازخورد دادن به دیگران و رک بودن به این اندازه راحت نیست. همین ابعاد پیچیده انسان است که سال ها در حال بررسی و کشف شخصی و علمی آن هستیم و همچنان رازهای بسیار باقیست.
