از هر چه بگذریم، سخن از جشنواره کن خوش‌تر است که پر از رنگ و ساحل است و پر از زرق و برق (شبیه جشنواره اسکار) اما پر است از فیلم‌هایی است که شبیه فیلم‌های تهوع آور هالیوودی با آن همه هیولاهای آهنی و جلوه‌های ویژه نیستند و هنوز فیلم‌هایی در آن اکران می‌شوند که روایت‌هایی انسانی را روی پرده نقره‌ای به نمایش درمی‌آورند
امسال نخل طلا در دستان کارگردانی از آسیای جنوب شرقی جای گرفت. فیلم «انگل» ساخته بونگ جون-هو، کارگردان اهل کره جنوبی با موضوعی از یک درام خانوادگی که خشونت‌ها و نابرابری‌های اجتماعی را به تصویر کشیده بود.
جون-هو کارگردان پنجاه ساله، اولین کارگردان اهل کره جنوبی است که نخل طلای جشنواره کن را به دست می‌آورد، او بعد از دریافت این جایزه گفت که از سینمای فرانسه به ویژه هانری-ژرژ کلوزو و کلود شابرول، دو کارگردان فرانسوی، بسیار الهام گرفته است.
البته جوایز دیگری هم در این جشنواره اعطا می‌شود که از جمله آن‌ها جایزه بزرگ هیات داروان است که به فیلم «آتلانتیک» ساخته ماتی دیوپ، کارگردان زن سنگالی (فرانسوی) اهدا شد. او نخستین کارگردان زنِ سیاه‌پوست است که فیلمی در بخش مسابقه فستیوال کن دارد. دیوپ پیش از این چند فیلم کوتاه کارگردانی کرده و مستندی درباره‌ی عمویِ کارگردانش-جبرئیل دیوپ مامبِتی- به نام هزاران خورشید (A Thousand Suns) ساخته بود.
«آتلانتیک» که ماجرایش در داکار، پایتخت سنگال می‌گذرد، درباره رابطه عاطفی دختری ۱۷ساله با یک کارگر ساختمانی است. دختری که در شرفِ ازدواجی تحمیلی قرار دارد و پسری که می‌خواهد به آن‌سوی آتلانتیک برود تا بتواند زندگی جدیدی را آغاز کند، با این حال صحنه‌های شاعرانه و عاشقانه زیادی در این فیلم وجود دارد. با این‌که امسال زنان با اکثریت بیشتری نسبت به سال‌های گذشته در جشنواره حضور داشتند اما خانم دیوپ پیش‌تر گفته بود "مایه تاسف" است که فیلمی از یک کارگردان زن آفریقایی‌تبار باید برای نخستین بار در سال ۲۰۱۹ فرصت اکران را پیدا کند.
دوربین طلایی این دوره از جشنواره نیز به فیلم «مادران ما» ساخته سزار دیاز، کارگردان گواتمالایی اهدا شد.
کارگردان‌های مهم دیگر همچون تارانتینو با فیلم «روزی روزگاری هالیوود»، جارموش با فیلم «مرده‌ها نمی‌میرند» و کن لوچ با فیلم «متأسفم شما را از دست دادیم» هم دست خالی به خانه برگشتند و اقلیت‌های آسیایی و آفریقایی را در اوج تنها گذاشتند.
