هنر نه تنها می تواند در متعادل کردن شخصیت ما موثر باشد، بلکه می توند کمک کند تا زندگی اخلاقی تری هم داشته باشیم. در عصر حاضر که کسی حق و اجازه ی این را ندارد تا به دیگری بگوید: "کمی به اخلاقت برس و کمی خوب تر باش."، یک اثر هنری می تواند ما را به بهتر بودن تشویق کند. آن هم از طریق پیام های ناخودآگاهی که ما را تشویق یا سرزنش می کنند.
اکثر ما از اندوهی رنج می بریم که ارسطو آن را "آکراسیا" نامیده است که همان "ضعف اراده" می باشد. همه ی ما وقتی که تحت فشار نباشیم، سعی می کنیم خوب باشیم و دیگران را هم به خوبی تشویق می کنیم. اما به محض اینکه تحت فشار قرار می گیریم، وا می دهیم! دیگر دلیلی برای خوب بودن پیدا نمی کنیم.
در زندگی های دشوار، معمولا انسان هدفش را فراموش می کند. اما دقیقا در چنین مواقعی می توانیم از یک اثر هنری کمک بگیریم. چرا که اگر کسی به ما گوشزد کند که فرد بهتری باشیم، ممکن است از او دلخور و یا متنفر بشویم اما در برابر یک تابلو، چنین احساسی را کمتر خواهیم داشت.
حالا در این میان، بهترین هنر، هنر محتاطانه است! هنری که اخلاقی است اما متعصب نیست. یعنی به این نکته توجه دارد که انسان ها به سادگی جذب چیزهایی می شوند که از نظر اخلاقی، خلاف است. حتی انسان های بسیار خوب هم در زندگی، اشتباهات و لغزش هایی دارند.
مثلا وقتی به نقاشی "مارتینو" نگاه می کنیم، متوجه می شویم که مشکل شوهر، قماربازی و میخواره گی است. از طریق نشانه هایی مثل تابلوی اسب سوار مسابقه و شیشه ی شراب ِپشت سرش و ... . این مرد حالا دارد پسرش را هم به چنین صفاتی ترغیب می کند! ولی آیا او موجود خبیثی ست؟! به لبخند مهربان و سرخوشی اش نگاه کنید. او می خواهد که همه را خوشحال کند، منتها اشکالش این است که سبک سر است و نمی توان به او اعتماد کرد. می توانیم تصور کنیم که در ادامه ی همین روند، زندگی و خانه ی پدری اش را از دست خواهد داد و تمام آن یادبودهای روی دیوار و عتیقه هایی که نمادی از زندگی ِسراسر قاعده و نظم پدرانش بوده است، بر باد خواهد رفت!
قدرت هنرمند در به تصویر کشیدن این نکات باعث می شود که ما نیز شرمندگی و اندوه حاصل از این وضعیت را درک کنیم. و به یاد بیاوریم که ما نیز مانند این مرد گرایش به سمت خوشگذرانی و سبک سری داریم.
