یکی از پررنگ ترین جنبه های اخلاقی در هنر، نمایش مذهب و تصاویر مذهبی است. فرآنجلیکو در جامعه ای کار می کرد که نقاشی تصویرهای ترسناک از جهنم، برای یادآوری عاقبت مردم، یک کار کاملا طبیعی بود. به همین دلیل، هنرمند تمام تلاش خودش را می کرد تا سرحد امکان جهنمی دهشتناک را به تصویر بکشد. چرا که قرار بود بیننده از دیدن مخلوقات درنده و زنده زنده پخته شدن، بر روی دیوار خانه اش، دچار کابوس بشود.( واقعا چه کسانی چنین تصویری را روی دیوار خانه شان نصب می کردند؟!!). از نگاه هنرمند، بهترین واکنش و پاسخ بیننده باید این باشد؛ "یک لحظه هم نمی توانم این تصویر را از ذهنم خارج کنم!"
اما حالا در جهان سکولار، نمونه های مدرنی از جهنم را می توانیم ببینیم. که شاید تا آن اندازه نمایشی نباشند ولی تاثیرشان بر ما عمیق تر است. برای انسان غیرمذهبی، جهنم یعنی خارج شدن از مسیر بهترکردن ِخود. عکس های "ایو آرنولد" از طلاق ِزوج های روسی، تجسم روزمره ی جهنم به بهترین شکل ممکن است.
مسئله ی اصلی ِنمایش اخلاق در هنر، این نیست که نشان دادن مهربانی سخت باشد. بلکه مسائل اخلاقی آنقدر بدیهی و واضح و آشکار هستند که کمتر ممکن است ما را تحت تاثیر قرار بدهند. هزار بار شنیده ایم که با هم مهربان باشیم اما این تکرار باعث شده است که مهربانی مفهوم خودش را از دست بدهد.
حالا ببینید یک هنرمند چگونه می تواند روشی پیدا کند تا چشم و دل ما را نسبت به مسائل بدیهی و تکراری باز کند؟ و به سوی زندگی متعادل راهنمایی کند؟ اینجاست که تفاوت این دو اثر احساس می شود، اولی ترس و وحشتی کاذب ایجاد می کند که به مرور عادی می شود، دومی اما همواره ما را به فکر فرو می برد و می توان آن را روی دیوار اتاق نصب کرد و هرازگاهی با دیدنش، یادمان بیافتد که قدر یکدیگر را بیشتر بدانیم.
