به عنوان وبلاگ نویسی که دوران نوجوانی اش را با وجود سرعت اینترنت بسیار پایین (عصر کارت های اینترنت و مودم های دایال آپ) با وبلاگ نویسی گذراند، امروز با دیدن پلتفرم جدیدی به نام ویرگول بسیار خوشحال شدم. 12 سال پیش و در سال 85 بود که با مشکلات فراوان توانستم به اینترنت وصل بشم و با تلاش زیاد اولین وبلاگ خودم را ثبت کنم. آن روزها وصل شدن به اینترنت در خانه ی ما جرم بود! باید صدای جیر جیر مودم در حال اتصال به اینترنت را با انداختن پتو روی کیس پنهان می کردیم و نشانگر ماوس را جهت احتیاط همیشه روی دکمه ی ضربدر قرمز رنگ پنجره های ویندوز ایکس پی نگاه می داشتیم.
آن روزها با خوبی ها و بدی هایش گذشت. با نوشتن روزمرگی های گاها کودکانه ی خودم خالی می شدم و نادانسته در حال پیشرفت بودم. تا اینکه با فراگیر شدن شبکه های اجتماعی مختلف کم کم وبلاگ و وبلاگ نویسی از مسیر اصلی خود فاصله گرفت. این اواخر به وبلاگم سر میزنم و در سکوت و سکون بی حد و مرزی که در آن موج می زند غوطه ور می شوم. مطالب گذشته را می خوانم و حسرت روزهایی را می خورم که دنیا جای بهتری بود.
ویرگول را همین امروز شناختم و همین امروز هم اولین نوشته ی خودم را در ویرگول ثبت خواهم کرد. مسلما دوستی من و ویرگول به همین جا ختم نخواهد شد. خواهم بود، خواهم خواند و خواهم نوشت.
