دیوانه

نی نیم از اهل خرد ، عاشق بیچاره شوم

در هوس روی نگار، شمع چو آیینه شوم

قند به روی شکرم ، بی خودم از حال خودم

و ز لب لعل مهر او ، شهر به آشوبه شوم

زیر و زبر گر بشوم، راحتم و نیست غمی

دست برم بر می ناب ، مست و دیوانه شوم

عقل رود از دل و جان، گر بنهد بر سر من

پای خود آن مشق نگار، لایق آن باده شوم

روزی خلق عیش حیاط، قسمت من آب حیات

میرم و تا زنده شوم و ز شرر آکنده شوم

شکر که اندر هوسش لایق وصل هو شدم

نیست بدم، زنده شوم، درخور آینده شوم

گفت که آدم نشوی و ز دلم آگه نشوی ؟

بین که آذر شدم و سوزم و سازنده شوم