آذر نامه

دعوت

شوریده جانی دارمی اندر بهار دارها گویی که نوبت آمدست جان برکنم از خاره...

احیا

نخواهم من دگر گنج دو دنیا را سرای پر گهر ، کنج مصفا را

آیی

ای دلبرکم بهر صلا آیی تو _از روی وفا سوی صفا آیی تو

خیال

حالی به شرح و شرحی ز حال نیست -سهمت ز روزی دنیا کمال نیست

حسرت

گذراندم مجالی به قماری -نپختم سفالی به تنوری

بندگی

دلدار ما رخست نمود ،عاشق به پا خیز_ اقبال ما شد بندگی با خود درآویز

عذر

خسته ام از گفتگو وز طلب مهر او - تیرگی بخت من طرف نبست های و هو

شوریدن

بگاه نوشت سرشت آدمیان - ببست مرا عهد، به مهر ورزیدن

بگشا

دمی به سوی من آور آن نگاه روحانی - که آنچه سخت نماید، شود به آسانی

بخوانم

گفتی بخوان مرا، ای دل ربای دل گفتم به روی دیده ، ای روشنای دل

1
2
›