پروانه ها... .«بریده کتاب»

به نام خدا

پروانه ها زیبا هستند، اما گمان نمی کنم باهوش باشند. آن ها با بال های زیبا و رنگارنگشان گاهی کیلومتر ها راه را طی می کنند، بدون آنکه بدانند مقصدشان کجاست. در این مسیر طولانی، گل ها و درخت ها توقف گاه هایی هستند برای استراحتی کوتاه و بعد حرکتی دوباره برای رسیدن به جای که معلوم نیست کجاست.

کسی نمی داند یک پروانه چقدر عمر می کند. آن ها معمولا قبل از اینکه عمر طبیعی شان به سر برسد، خوراک جانوران دیگر می شوند؛ در برخورد با ماشین هایی که در جاده حرکت می کنند متلاشی می شوند یا در شعله ها می سوزند.

تصویر شمع و گل و پروانه، از قدیمی ترین تصویر هایی است که همه جا دیده ایم؛ از دیوار بناهای قدیمی، تابلو های نقاشی و قلمدان های عتیقه گرفته تا دفتر مشق بچه های دبستانی روزگار گذشته. انگار این داستانی است که بارها و بارها تعریف شده؛ پروانه روی گل می نشیند، زیبایی بال هایش روی گلبرگ ها چند برابر می شود، از دیدن آن همه زیبایی در خودش و در جهان اطرافش سر شوق می آید، اما یک مرتبه حواسش می رود پی حرارت شمعی که نزدیک گل در حال سوختن است؛ گرمای شعله ی شمع را احساس می کند و شیفته ی آن می شود؛ آن قدر که تصمیم می گیرد برود سمت شعله. پروانه می داند که شعله می سوزاندش. می داند که باید برگردد و برود سراغ کار خودش، اما انگار اختیار دست خودش نیست؛ انگار گرمای شعله جادویش کرده است. می رود جلو. می داند که باید عقب برود، اما می رود جلو. می رود میان شعله... . و می سوزد.

پروانه ها زیبا هستند، اما هوش کمی دارند. آن ها مدتی کوتاه با بال های زیبا و رنگارنگشان میان ما می آیند تا جهان ما را زیباتر کنند. روی گل ها می نشینند، دور شمع ها می چرخند و بعد می روند. فقط همین.

اسم کتاب:«دروازه مردگان»



برای خواندن بریده کتاب های بیشتر می توانید به این کانال در بله سر بزنید:«@lonelyplanet»:)