معرفی فیلم روانی (Pyscho) از آلفرد هیچکاک | بررسی آثار هیچکاک قسمت دهم

درودی به همه شما عزیزان. امروز آمدم با معرفی اثر دیگری از آلفرد هیچکاک، کارگردان چیره دست سینما. فیلمی که یقینا از مشهور ترین آثار اوست. با معرفی روانی (Psycho) همراه باشید.

فیلم روانی دومین فیلم برتر آلفرد هیچکاک، برترین فیلم ترسناک آمریکایی، جز سه فیلم برتر ترسناک تاریخ سینما و از جمله ۱۰۰ فیلم برتر سینماست.

این همه رتبه و جایگاه بیهوده و از روی تعصب به این اثر داده نشده. فیلمی که هنوز پس از گذشت چندین دهه سکانس دوش گرفتن آن در آموزشگاه های فیلم سازی تدریس می‌شود، چه چیزی از یک شاهکار هنری کم دارد؟

از بازیگران فیلم شروع می‌کنیم که توانمندی شان مخاطب را انگشت به دهان می‌گذارد. این توانایی و چیره دستی در ایفای نقش در کمتر فیلمی یافت می‌شود و من خودم بازی های این فیلم را یکی از نمونه های خوب سینما می‌دانم و همیشه آن را مثال می‌زنم.

هیچکاک برای ژانر جنایی، کمدی و عاشقانه شناخته می‌شود و هیچ گاه مستقیما به ژانر وحشت نپرداخته بود (هر چند که برخی آثارش درونمایه وحشت داشتند) تا اینکه روانی منتشر شد و تبدیل به نخستین اثر هیچکاک شد که اثری تماما ترسناک است و تمام ویژگی های ژانر وحشت در آن به وضوح مشهود است. بعد از این فیلم پرندگان نیز با همین سبک ساخته شد با این تفاوت که فیلم اسلشر نبود ولی به گفته خود استاد ترسناک ترین فیلمی است که تاکنون ساخته.

روانی اما انقلابی در ژانر وحشت و آغازگر سینمای اسلشری بود که امروزه می‌بینیم. چندین سکانس برتر در فیلم وجود دارند که به معنی واقعی کلمه انسان را به وجد می‌آورند. مانند سکانس حمام یا سکانس مشهور خنده آنتونی پرکینز که محال است ندیده باشید.

فیلم حتی در موارد تکنیکی هم به درستی عمل می‌کند و هیچکاک در این فیلم در کنار سرگیجه، اوج سواد سینمایی اش را به رخ بیننده می‌کشد. چون در این حوزه تخصص چندانی ندارم بیشتر از این صحبت نمی‌کنم ولی تا همین حد می‌دانم که تمجید هایی که از فیلم می‌شود بیهوده و بی دلیل نیست بلکه نمایانگر هنر هیچکاک است که بیننده را مانند تصویری که در زیر مشاهده می‌کنید می‌هراساند:

سکانس های مشهور و مهم این فیلم در همین موارد خلاصه نمی‌شود. صحنه پایانی فیلم و رویارویی خواهر ماریون با مادر نورمن (بیش از این درباره اش حرفی نمی‌زنم) یکی از برترین سکانس های ژانر وحشت و شاید حتی برترین آن باشد.

لحظه برگشتن مادر نورمن، برخورد دست خواهر ماریون با لامپ و ورود نورمن به اتاق صحنه ای هراس انگیز می‌آفریند که با آن اتمسفر دلهره آورش هنوز پس از گذشت قریب به هفتاد سال ترساننده است.

علاوه بر این ها هیچکاک کارگردانی فوق العاده ای داشته و تسلطش روی داستان اعجاب برانگیز و خارق العاده است.

داستان دو نیمه دارد و هر دو نیمه با تعلیق فراوان مخاطب را میخکوب می‌کنند. تعلیق این فیلم و پایان بندی به جا و درستش یقینا از آن یک اثر تماشایی و گیرا می‌سازد که هنوز پس از گذشت چندین سال مانند آن ساخته نشده است.

روانی را به سادگی می‌توان در زمره آثاری قرار داد که با وجود قدیمی بودن همچنان به قول سینماگران جادویی و به زبان ساده تماشایی اند.

همچنین فیلم در دوران طلایی کارنامه هنری هیچکاک (سال ۱۹۵۰ تا ۱۹۶۴) ساخته شده و همین موضوع از دیگر دلایل محکمی است که باید این اثر را ببینید.

هیچکاک با این شاهکارش خدمتی بزرگ به سینما کرد که عدم قدردانی از آن کم لطفی است. دیگر خودتان دیدید و شاهد بودید که چقدر تمجید کردم. فقط این فیلم را تماشا کنید تا بفهمید با چه شاهکاری مواجه هستید. تجربه ای متفاوت و هیجان انگیز با فیلمی که پدر ژانر اسلشر مدرن محسوب می‌شود. سپاس از خواندن این مقاله تا پست های بعدی خدانگهدار.