دو روش شگفت انگیز که کمک میکنه تا نوجوانها در مورد احساساتشون حرف بزنند.

پسرنوجوان ام وسواس و اضطراب دارد .

هر وقت موضوعی ذهنش رو درگیر می کنه و افکار بصورت تکرارشونده (چه افکار منفی یا افکار خنثی )بهش حمله ور میشه ، متوجه می شم که بشدت کلافه و کم حوصله است .

من بعنوان مادر ، می خوام از فرزندم حمایت کنم . دلم میخواهد احساسش رو بشنوم و بدونم در قلب و ذهن کوچیکش چی می گذره؟

اما متاسفانه پسرم کم حرف می زنه .به راحتی احساساتش رو بیرون نمی ریزه. حوصله مکالمه جدی نداره و از تماس چشمی فرار می کنه . درحالیکه بشدت ذهنش درگیره، ممکن است در طول روز حتی خودش متوجه نشه که چه احساسی داره. فقط احساس کلافگی یا اضطراب می کنه.

در چنین فضایی ، اجبار نوجون به صحبت کردن ، مثل اینه که بخواهید روی میدان مین راه برید .تا خودش نخواد حرف نمیزنه و اصرار شما فقط باعث جنگ و دعوا میشه .

اما من به تجربه روشی پیدا کردم که برای من بطور شگفت انگیزی کمک کننده بود .

پسرم مشغول بازی با کنسول نیست .با گوشی موبایل مشغول نیست.دست هایش و مغزش آزاد است .

ما به هم مستقیم نگاه نمی کنیم. خلق و خوی نوجوانم آرام است.محیط داخل ماشین امن است.

مسیر خانه تا مدرسه کوتاه است اما نه آنقدر کوتاه که نتوانم سوالاتم را بپرسم.

من برای برقراری دیالوگ ، زیاد تلاش نمی کنم.افکارش به راحتی بیرون می آ د .

بی نظیر است.

وقتی این موضوع رو برای یکی از دوستام تعریف کردم، او هم از تجربه مشابه و منحصر بفرد خودش برایم توضیح داد.

دوستم تاکید کرد بدنبال راهی بوده که گفتگوی روان و موثری با نوجون اش داشته باشه و خیلی تصادفی متوجه شده که وقتی نوجون اش در حین بازی با پازل (یا هر نوع بازی جورچین ) هست ، در مورد عمیق ترین نگرانی هاش ، براحتی صحبت می کند.او گفت “اگر در حین بازی ( پازل های آنلاین قابل اعتماد نیستند ) کنار او بشینم ، اغلب خودش سر صحبت را باز می کند.هم از بازی لذت می بره و هم آرام و خوشحال ، حرف می زنه.”

بنابراین دوستم آگاهانه یک بازی پازل، روی میز نهار خوری در دسترس اعضای خانواده قرار می ده .

اون از روش گفتگو حین بازی نهایت استفاده رو می بره .

البته من مطمئن هستم این دو روش شگفت انگیز ، نه تنها در ارتباط با نوجوونها بلکه در معاشرت های کلامی با سایر بزرگسالان هم دنیای متفاوتی ایجاد می کند.

نظر شما چیست؟شما چه روشهایی برای بهبود مهارتهای ارتباطی استفاده می کنید؟