روان نامتعارف

این متن حاصل دیدن یک فیلم سینمایی است که در اون فیلم عده ای میخواستند هویت یک نفر رو ازش بگیرند .

همه ما از بیماری روانی رنج می کشیم
شاید به نظر عاقل . تحصیل کرده و شاغل و ظاهری آراسته داشته باشیم ولی در باطن همه از روان معیوب خود رنج می کشیم
از قسمت درنده حیوانی و وحشی وجود خود رنج می کشیم
یکی انزوا رو بر می گزیند یکی کار زیاد ، یکی سکوت یکی شوخ طبی و یکی افسردگی را
نه ظاهر آراسته نشان دهنده باطن است نه رفتار به ظاهر عاقلانه
همه ما از یک بخش نامتعارف روان خود رنج می کشیم
یکی به سیگار پناه می برد یکی به قلیان یکی به قهوه یکی به شراب یکی به پول
یکی در محراب دنبال آرامش است یکی در میخانه
یکی در کتاب یکی در رقص و یکی در سکس و یکی در هم صحبتی با دیگران میخواهد این بخش را پنهان کند و جالب اینکه همه ناموفق بودیم
هر چقدر تلاش می کنیم این بخش را پنهان کنیم و نادیده بگیریم بزرگ بزرگتر میشود
و مثل غولی کنار ما می آید و انتظار می کشد که چگونه ما را به ورطه نابودی بکشاند و هی نگاه می کند و بدنبال یه روزنه که هدف نهایی خودش را به کرسی عمل بکشاند و در نهایت این تاریکی عظیم همراه ماست و هر روز بزرگتر میشود
ایا این جسم تاب و تحمل این روان دیوانه را دارد ؟
عجب گفتم دیوانه چگونه جرات می کنم در دنیایی عاقل نما ها خود را دیوانه خطاب کنم
نمیدانم ؟
شاید دیوانگی ام از مرز عاقلی گذشته و حالا او نمایان تر است که میتواند ابراز وجود کند
شاید این جنون تونسته از پشت دیوار عاقلی بیرون بپرد و سراسیمه خودش را به خط پایان برساند
مرز بین جنون و عقل مثل مرز بین کفر و دین است
همانطور که نمی توانیم با صراحت کامل خود را دیندار یا کافر بنامیم
اینجا هم نه خود را عاقل نه دیوانه میدانیم
وادی سرگردانی عجب بیابانیست
به وسعت عمر و به دارازی زندگی
و همچنان واله و حیران
درونم ترس و اضطرابی از دیوانگی هست
درونم وحشتی از جنس مرگ و زندگی هست
درونم آتشی از جنس حسرت و نفرت هست
فقط یک چیز بیشتر از هر چیز مشهود است
با چشم بسته دیدن
که خود اول و آخر دیوانگیست
و پایانی برای این جنون نیست جز رخت بربستن
و نشستن در کجاوه عشق و بی نفس و بدون شماره رفتن......