اگر فرهنگ بازی نداریم، عوضش خوب با فرهنگ، بازی می‌کنیم!

کاش همون مقداری که فهمی از بازی‌های ویدئویی نداریم (سواد بازی و فهمی حداقلی از قالب و مقتضیات بازی)، به همون مقدار هم سمت موضوعات فرهنگی در بازی‌های ویدئویی نریم! و همون بازی‌های پول دربیار، همون پرفروش‌ها و غیره رو بچسبیم و برای رضای خدا و خلقش برای مسائل الهی و انسانی بازی نسازیم!

بله، نسازیم!

بهترین حمله به یک مفهوم، دفاع جاهلانه از اونه و البته بدتر از این هم هست، تخریب عالمانه در فضایی که جاهلان تهیه کردن.

مفاهیم بلند انسانی و ارزشی رو ابتدا همین مدافعین غیرمتخصص به قهقرا و مذبح می‌برند و بعد مهاجمین متخصص تیر آخر رو می‌زنن.

یعنی مثلاً ما تو یه بازی دفاع از مظلومین منطقه چنان خونی رو باکیفیت اچ‌دی می‌پاشیم تو صورت مخاطب و چنان فرایندی برای کسب درآمد از بازی داریم (شما بخون دوشیدن مخاطب) که گیمر از همه‌جا بی‌خبر فشارش می‌‌افته و پناه می‌بره به بازی‌های خشن غربی برای شستن خشونت بازی داخلی!

اینکه یه ایرانی اونجا چکار می‌کنه و چه هدفی داره؟ طرف مقابل کی‌هست؟ (اسمش رو منظورم نیست، نشون دادن سیرتش مقصودمه) چرا اینقدر خشونت؟ چرا من باید با تاپ صورتی سوار تانک بشم برای جنگ؟ چرا هر جا رو کلیک می‌کنم می‌گه ویدئو ببین و سکه بخر و خیلی سوالای دیگه، خیلی برای طراح مهم نبوده، مهم این بوده که کاردو همون اول بازی پرت کنن طرفت و تو هم تو هوا بگیری و طرف روبه‌رویی رو پاره کنی! اگه نتونستی هم چند تا سکه بدی سلاح بهتر بخری که بتونی خوب پاره‌کنی طرف رو!

این بازی‌هایی که مثال زدم، جاده باز کن هستند واسه بازی‌های فاجری مثل این بازی که تصویر‌هایی ازش پایین آوردم! خیلی هم عالی، نظرم در مورد دفاع مقدس که هیچ، راجع کل جنگ‌های دنیا عوض شد. شهید‌های خودمون که هیچ، الان می‌خوام سرم رو بزارم رو شونه‌های فرمانده کوتوزوف و شاهزاده آندره و های‌های گریه کنم.