نامه‌ای به میم.نون

این نامه، نامه ای است به من که برای مجله ایران و جهان نوشتم....

سلام میم نون عزیز

دلم می خواست مثل تمام انشاهای دهه شصتی نامه ام را با «اکنون که قلم در دست می‌گیرم» شروع کنم تا لبخندی به روی لبت بنشیند اما موضوعی که می خواهم برایت روایت کنم، جدی تر از این حرف هاست.
وقتی داستان مشاهیر و آدم های معروفی را می خواندم که بعد از یک فاجعه در زندگی یا فرو رفتن در باتلاق بدترین شرایط ممکن، از خاکستر خودشان دوباره بلند شده و زندگی را به نفع خودشان تغییر می‌دادند، کیف می کردم و می گفتم: «همینه...، این یعنی بزرگی، موفقیت و خوشبختی..»
فکر می کردم داشتن یک زندگی عادی، نمی تواند، راهی برای سیمرغ شدنم باشد و دلم می خواست من هم کاری کنم وقتی به گذشته برمی گردم، به خودم افتخار کنم که در سالتوباراندازِ دنیا، کسی که خاک می‌شود دنیاست و نه من!
اما حالا، دلم یک زندگی عادی می خواهد. از همان هایی که تا به سی سالگی نرسیده، دو بچه قد و نیم قد در آغوشم وول می خورند و دغدغه ام تمیزی خانه و انتخاب غذا برای وعده ناهار و شام است و در حالی که از شیطنت بچه هایم غر می‌زنم، دنبال وقت گرفتن از آرایشگاهی باشم که کلیپ هایش در اینستاگرام، شیفته ام کرده و در فکر این باشم که چطور از همسرم دلبری کنم تا هزینه زیاد آرایشگاه را تقبل کند.
روزگار من ، طور دیگری رقم خورد. جوان تر که بودم سر پرشوری داشتم که رویاهایم را دنبال کنم اما تا به خودم جنبیدم، دیدم نه رویایی مانده نه تاب و توانی برای تحمل و نه اکسیرجوانی که بتواند، بار همه ناملایمات زندگی را یک تنه به دوش بکشد. اما دست کشیدن از رویا، تنها مشکلم نبود!
من، زایش، طبیعی ترین اتفاق هستی را در سخت ترین حالت ممکن، تجربه اش کردم و باز هم نتیجه، سه بر هیچ به نفع دنیا شد!
وقتی «نامه به کودکی که هرگز زاده نشد» اوریانا فالاچی را می خواندم با خودم گفتم: «
افتضاح تر از این وجود ندارد! فاجعه است که وجود بچه ای در شکمت را حس کرده باشی اما ندیده و در آغوش گرفتنش را نچشیده، مجبور به خداحافظی شوی! »
اما فاجعه عمیق تری از آنچه فالاچی نوشته بود؛ برای من رقم خورد و درست، در همان روزگار که هرچه را سال‌ها برای ساختن و داشتنش تلاش کرده بودم؛ از دست دادم؛ یک نقل قول کورسوی امیدم شد: «شهری که زلزله زده و خراب شده را رها نمی‌کنند ، دوباره همان شهر را محکم تر می‌سازند»

میم.نون عزیز؛ دلم می خواست این نقطه از داستان که رسید بگویم، بلند شدم، قوی شدم، دیگر ناملایمات اذیتم نکرد و به آدمی موفق تر از قبل از فاجعه تبدیل شدم اما نه!
من فقط فهمیدم، همه چیز به سرعت در حال تغییر است، آدم ها، دنیا، کوچکترها بزرگ می شوند، راه رفتن یاد می‌گیرند،بچه مدرسه ای می شوند و در دانشگاه، نچشیده ها را تجربه می کنند، بزرگترها پیر می شوند و انگار به ریل قطار کوچ، نزدیک تر و من در رخوت و خستگی مثل یک آب راکد و بی رمق، فقط به تماشا نشسته ام.
تنها کاری که برای خودم توانستم انجام دهم، این بود که تماشاچی نباشم.
نلغزیدم؟ بارها لغزیدن و رفتن به لاک تنهایی و انزوا را تجربه کرده و می کنم!
پایم نلرزید؟ پاهایم سست عنصر ترین عضو بدنم بعد از چشم های آبروبَرم ، به شمار می آیند و با هر تلنگر و هر خاطره و هر مناسبتی، غم درونم را فریاد می زنند؛ با این حال، درست مثل فیلم های هالیوودی که ابرقهرمان، تیر هم بخورد و زمین بیفتد، در سکانس بعد، برخاسته و خاک روی بدنش را تکان می دهد و ماموریتش را تمام می کند؛ من هم دوباره تکه هایم را جمع می کنم و ادامه می دهم.
تلاش هایم نتیجه هم داشته‌است؟
معلومه که نداشته! این زندگی واقعی است نه فیلم و داستان که یک پایان شاد، حق اول شخص قصه باشد! خرابی ها برجاست، رفتنی های زندگی ، رفته اند و من مانده ام و یک زخم عمیق...
تنها کاری که توانستم این بود که منفعلانه، سیلی که نه بلکه شلاق های دنیا را تحمل نکنم. وقتی نمی توانم از زیر این شلاق ها فرار کنم، باید قلاب ذهنم را به جایی گیر دهم تا فراموش کنم و احساس نکنم درد عمیق شکنجه دنیا را!
ماجرای من به اینجا ختم نمی شود، خودم هم نمی دانم به کجا ختم می شود اما خوب می دانم، شاید هیچ کس جز خودم، هیچ وقت نفهمد که من دست کمی از آن مشاهیری نداشتم که آرزو داشتم جایشان باشم. من برای زندگی از دست رفته ام یک قهرمانم؛ چون در رکود نماندم، دست روی دست نگذاشتم و نظاره گر جور زمانه نبودم و تو میم. نون عزیز، اینگونه نخواهی ماند
نامت را میم. نون می نویسم و این دو حرف کوچکت را از هم جدا می کنم، چون داغ بزرگ زندگیت همچون پتک آهنگری، این دو حرف گداخته ات را تکه تکه کرد.
تکه هایت را با آرامش و احتیاط جمع کن؛ با چسب دلسوزی برای خودت، آنها را کنار هم چفت کن و بدان این اولین و آخرین بار تکه تکه شدن نیست، اما مثل یک قهرمان، تا پایان برای خودت بجنگ...
میم .‌نون عزیز دوباره طعم «من» بودن را خواهی چشید

https://iranojahan.com/a-letter-to-mim-noon/