نغمه نیلی

یک گروه زمین را برای آسمان و گروه‌های دیگر زمین را برای زمین می‌خواهند و ترسم از آن است که ظاهر زمین‌خواهی همگی آن‌ها، تاریخ‌نویسان را به اشتباه اندازد و وادارد که بنویسند:

نیاکان ما جمله کسانی بودند که از برای زمین، با خون خویشان آن را آبیاری کردند.

و آن گروه واحدِ تکِ غریب و گاها کم‌یاوری که خطش در گذر زمان چون جویباری کوچک اما پیوسته مانده، نادیده انگاشته شود.
اما اما امید دارم نمی‌گویم یقین که سخت از نسل انسان‌ها امیدم کمرنگ و ناامیدی‌ام غالب است امید دارم که روزی این جویبار همیشه جاری زیسته در غربت بر مرداب‌های راکد و اما پهناور و پرطمطراق که جاودانگیش را نه با استمرار که با استقرار به جای دیگری یافته‌اند فایق آید و نیلی شود که تنها عصای موسی یارای شکافتن و منقطع کردنش را داشته باشد. عصای موسی‌ای که خود از تبار همین جویبار همیشه جاری بوده است.

#دلنوشته