همیشه پای انگلیس در میان است

معرفی نویسنده

جک استراو متولد ۳ اوت ۱۹۴۶ سیاستمدار انگلیسی است که در طی سال های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۶ وزیر امور خارجه بریتانیا بوده است. استراو در جریان نشست مشترک وزیران اروپایی و هیئت ایرانی، ریاست هیئت اروپایی را به همراه دومینیک دو ویلپن(وزیر امور خارجه فرانسه) و یوشکا فیشر(وزیر خارجه آلمان) بر عهده داشت. او نخستین مقام رسمی دولت بریتانیا بود که بعد از انقلاب اسلامی به ایران سفر می‌کند. جک استراو را در غرب با لقب جک تهرانی می‌شناسند.

همیشه پای انگلیس درمیان است

استراو بعد از سفری که در سال ۲۰۱۵ به ایران داشت تصمیم به نوشتن این کتاب گرفت. سفری که خاطره خوشی برای او بر جای نگذاشت و به علت مشکلات امنیتی مجبور به نیمه تمام رها کردن سفر شد. البته استراو توانست از شهر های تهران، شیراز، یزد، ابرکوه و اصفهان دیدن کند.

در جریان بازدید از درخت سرو کهن سال ابرکوه، در نزدیکی درخت گروهی از جوانان بسیجی نامه ای را به جک استراو دادند که در آن توضیح داده شده بود که چرا از ایشان در ایران برخورد خوبی صورت نگرفته و البته اتهاماتی علیه بریتانیا و ظلمی که این کشور در طی قرن های اخیر به ایران متحمل کرده نوشته شده بود که خود استراو در کتاب اکثر آن اتهامات را تایید کرد.

این کتاب تاریخ ایران را از ایران باستان تا به امروز شرح داده. جزئیات در اتفاقاتی که جدیدتر هستند بیشتر به چشم می‌آید. این کتاب در مورد از زرتشت تا اسلام، مقایسه تشیع در دوران صفویان با اصلاحات پروتستانی در اروپای شمالی، پیمان پاریس، دارسی، تالبوت، رویترز، رژی و نقش بریتانیا در این قرارداد های ننگین، قدرت علما از دوران صفویان تا قاجار، ورود روحانیون به سیاست، نقش بریتانیا بر روی کار آمدن رضا خان، وضعیت ایران در جنگ های جهانی و کودتای ۲۸مرداد تا جزییات دقیق از مذاکرات ایران با غرب در دو دهه اخیر به طور مفصل صحبت می‌کند.

با خواندن کتاب یک نگاه دوسویه برای مخاطب شکل می‌گیرد: نگاه و تفسیر جک استراو نسبت به ایران و ایرانی و نگاه ایران و ایرانی نسبت به انگلیس.

در فصول پایانی کتاب نگاه شخصی نویسنده در بیان موضوعات به ویژه در مورد رهبری،تندروها،اصولگریان،سپاه پاسداران و اصلاح طلبان نسبت به فصول ابتدایی بیشتر به چشم می‌آید.

این کتاب می‌تواند برای افرادی که به سیاست علاقه ندارند هم تا حدودی جذاب باشد زیرا این افراد حداقل می‌توانند نظر یک فرد بیگانه را نسبت به تاریخ، فرهنگ و عقاید ایرانیان بفهمند.

پی نوشت: این کتاب با عنوان کار کارِ انگلیسی هاست نیز توسط انتشارات پارسه با ترجمه علی مجتهدزاده چاپ شده است ولی بنده به شما ترجمه آقای امیرحسین فاضلی مقدم را پیشنهاد می‌کنم.

سر فصل های کتاب:

مقدمه
فصل اول: انگلیس دشمن نیست
فصل دوم: کار، کارِ انگلیسی‌هاست
فصل سوم: از آتش تا خدا
فصل چهارم: شاه اسماعیل اول – هنریِ هشتم ایران
فصل پنجم: امتیازهای انحصاری بریتانیا که آغازگر دموکراسی بودند
فصل ششم: نفت چطور از دموکراسی پیشی گرفت
فصل هفتم: از گروهبانی تا رسیدن به مقام پادشاهی با کمک بریتانیا
فصل هشتم: اشغال ایران توسط بریتانیا و شوروی
فصل نهم: آبادان – تحقیر بریتانیا
فصل دهم: جاسوس‌ها و کودتا
فصل یازدهم: روزگار خوشِ شاه
فصل دوازدهم: بازگشت آیت‌الله خمینی
فصل سیزدهم: جنگ تحمیلی
فصل چهاردهم: عواقب بعدی: آیات شیطانی و خشونت
فصل پانزدهم: ظهور اصلاح‌طلبان
فصل شانزدهم: یازدهم سپتامبر و سلاح هسته‌ای
فصل هفدهم: شکلات، جک، شکلات
فصل هجدهم: هالۀ نور
فصل نوزدهم: فتنۀ 88
فصل بیستم: آن فرد توی گوشی
فصل بیست‌ویکم: دولت پنهان و امنیت ایران
جمع‌بندی: آیندۀ ایران
بیانیۀ بسیج
آلبوم عکس
اعلام
منابع

بریده هایی از کتاب

یکی از نکات شگفت‌انگیز، نفوذ شبکه‌های اجتماعی در ایران بود. اگر تصور می‌کنید بریتانیایی‌ها خیلی غرق در موبایل‌هایشان هستند، باید ایران را ببینید. به‌نظرم بیش از هر کشور دیگری که به آن سفر کرده‌ام، مغازه‌های موبایل‌فروشی در ایران وجود داشت.

متفقین تصمیم گرفتند پول ایران را از نرخ رسمی و غیرواقعی آن به نرخی شناور تبدیل کنند. چنان‌که ارزش پول ایران کم شد، قدرت خرید متفقین افزایش یافت. نیازهای سربازان متفقین در اولویت بود. غذا و دیگر اقلام اساسی با افزایش قیمت مواجه شدند. در مقطعی، نرخ تورم به ۴۵۰ درصد رسید.

بی‌گمان در حال حاضر سلیمانی قدرتمندترین و بانفوذترین بازیگر عرصهٔ خاورمیانه است. ایران در زمان جنگ خودش با عراق، در عمل در برابر حضور آمریکا در خاورمیانه مقاومت کرد و همین مسئله اندیشه و تفکر سلیمانی را قوام بخشیده است.

ایرانی‌ها اصولاً آدم‌هایی هستند که هیچ چیزی را بی‌جواب نمی‌گذارند.

سال هاست که نبستن کراوات در ایران نشانگر این است که یک شهروند خوب جمهوری اسلامی هستید.

مشکل آنهایی که تصمیم می‌گیرند به تنهایی حکمرانی کنند، این است که بعد از مدتی منزوی می‌شوند. آنهایی هم که نفوذ و قدرتشان را از دست می‌دهند، از جمله متحدان سابق، شروع به گلایه می‌کنند. فضایی بی رحمانه شکل می‌گیرد که رهبر گوشش به توصیه دیگران بدهکار نیست و فقط حرف، حرف خودش است. بدبینی رشد می‌یابد. حقوق مدنی، تظاهرات و اعتصابات سرکوب می‌شوند و مطبوعات هم به شدت کنترل می‌شوند.

*پایان*