چطور جلوی تلف کردن وقت‌مان را در اینترنت بگیریم؟

کتاب کار عمیق و مینیمالیسم دیجیتال از کال نیوپورت راهکارهای ارزشمندی برای خارج شدن از بحران کنونی جوامع پیشنهاد می‌دهد. بحرانی به نام اینترنت که در سطحی جهانی زمان و تمرکز تمام افراد بشر را درگیر کرده است.

هر ایرانی از هر صنف و قشری با هر حرفه‌ای، کوچک و بزرگ یک صفحه اینستاگرام، یک کانال تلگرام و یک گوشی هوشمند دارد و روزانه چندین ساعت وقت خود را تلف می‌کند.

در این دو کتاب افرادی مثال زده می‌شوند که از این چرخ گوشت مجازی انسانی جان سالم به در برده‌اند و آدم‌های موفقی هستند:

وودی آلن کارگردان معروف و پر کار یهودی هنوز برای نوشتن از ماشین تایپ قدیمی خود استفاده می‌کند

کارل گوستاو یونگ روانشناس فقید و شاگرد زیگموند فروید برای انجام کار عمیق خودش در کلبه‌ای کنار دریاچه تنها و دور از تمام مردم و خانواده کارهایش را انجام می‌داد که برای خبر کردنش مثلا برای رقتن سر میز شام باید از بوق استفاده می‌کردند!

ولی ما وضعیت‌مان چطور است؟ روزی ۲۰ بار بیشتر از این اپلیکیشن به آن اپلیکیشن می‌رویم، وسط کتاب خواندن، کدنویسی کردن و نقاشی کردن‌مان هی ذهن‌مان درگیر است که کامنت‌های پست جدیدمان چه شد؟ چند نفر بهمان پیام دادند؟ نظرسنجی پیج‌مان چطور پیش رفت؟ خبر جدیدی نشد؟ لایک‌هایم چند تا شده‌اند؟ چند بار مطلبم بازتوییت شده؟ و هی برمی‌گردیم و هی نگاه می‌اندازیم به صفحه موبایل‌مان.

انگار دائم هر پنج دقیقه یک بار وسط کارمان بلند می‌شویم می‌رویم در یک اتاق شلوغ با صد نفر حرف می‌زنیم دوباره بر می‌گردیم پشت میز کارمان و کارهایی صوری کم کیفیتی می‌کنیم چون ذهن‌مان درگیر آن اتاق شلوغ و آدم‌هایش است.

کتاب مینیمالیسم دیجیتال راهکارهایی می‌دهد که در شرایط فعلی دوام بیاوریم و با استفاده هوشمندانه از تکنولوژی این بلا را سر خودمان نیاوریم.

این کتاب افراد موفقی را مثال می‌زند که مثلا فقط یک رسانه مثل ایمیل را در اختیار مردم قرار می‌دهند و فقط یک روز در ماه آن را چک می‌کنند و پاسخ گو هستند.

این کتاب نشان می‌دهد ضرورتا برای موفقیت نیازی نیست هر شخصی، فعال فضای مجازی! باشد و دم به دقیقه رخدادهای جدید را چک کند.

ساز و کار شبکه‌های اجتماعی بر اساس اعتیاد ساخته شده.

اینستاگرام با دو مکانیزم اصلی باعث می‌شود که دائم به آن رجوع کنیم:

۱.چک کردن فیدبک‌ها: ما دائما دوست داریم چک کنیم که عکس‌العمل افراد به مطالب ما چه بوده؟ چند نفر دیده‌اند، چند نفر لایک کرده‌اند، در دایرکت چند نفر پیام داده‌اند. اینستاگرام تا توانسته اطلاعات آماری در اختیار افراد قرار داده تا این اعتیاد و‌ مرض! را تقویت کند.

۲.صفحه بی‌انتهای اکسپلور: ذهن ما عادت دارد در شرایطی که اوضاع را وا می‌دهیم و بی برنامه حرکت می‌کنیم از کار سختی که تاثیر بالایی در زندگی‌مان می‌گذارد مثل مطالعه برای کنکور بگذریم و کار ساده و مفرحی مثل گشت زدن در اکسپلور اینستاگرام را انجام دهیم. محتوای این صفحه تمام نمی‌شود ولی ما یک روز پای آن تمام می‌شویم.

برای برون رفت از این وضعیت باید برنامه استفاده‌مان از تکنولوژی را مشخص کنیم.برای برون رفت از این وضعیت باید برنامه استفاده‌مان از تکنولوژی را مشخص کنیم.

اول سوال کنیم آیا حضور در تمام شبکه‌ها الزامی است؟

سعی کنیم جواب منفی به آن بدهیم و خودمان را خلاص کنیم ولی اگر جواب‌مان مثبت بود برنامه درستی برای استفاده از آن طراحی کنیم.

پیشنهاداتی برای اصلاح رژیم استفاده از تکنولوژی:

۱. هر روز یا هر هفته ساعت مشخصی را فقط برای ارتباط با خانواده، دوستان و مخاطبان قرار دهیم و در خارج از آن ساعت به خودمان اجازه ندهیم که وارد اپلیکیشن شویم. برای این کار می‌توانیم از قابلیت برخی گوشی‌های هوشمند استفاده کنیم که به ما اجازه ورود به برنامه را نمی‌دهد یا فقط مدت زمان مشخصی در روز مجاز به استفاده از آن هستیم.

۲. از تمام برنامه‌ها فقط یکی یا نهایتا دو تا را نگه داریم، مثلا تصمیم بگیریم فقط در اینستاگرام فعالیت داشته باشیم.

۳. نگاه انتخابی به شبکه‌ها داشته باشیم. مثلا فرض کنیم که اصلا اینستاگرام صفحه اکسپلوری ندارد و لمس کردن آیکون آن را مساوی با تلف کردن چند ساعت در روز و چند سال در انتهای عمر‌مان فرض کنیم.

۴. فقط یک راه ارتباطی با مخاطب باقی بگذاریم. مثلا فقط از طریق ایمیل یا فقط در واتساپ پاسخگو باشیم.

۵. تعداد مشخصی از افراد را و فقط در موضوع خاصی دنبال کنیم. اگر تعداد افرادی که دنبال می‌کنیم زیاد و متکثر باشند با دو مشکل روبرو می‌شویم:

۱. مدت زمانی که برای مطالعه مطالب‌ جدیدشان صرف می‌کنیم می‌تواند ساعت‌ها وقت‌مان را بگیرد.

۲. اگر متکثر باشند و در چندین موضوع فعالیت داشته باشند با انبوهی از اطلاعات دسته بندی نشده و سطحی روبرو می‌شویم که فقط تمرکز‌مان را به هم می‌زند و انرژی فکری روزانه‌مان را تلف می‌کند.

مثلا ۵۰۰ نفر را فالو کرده‌ایم که هر کدام در زمینه‌‌های مختلفی فعالیت دارند، شخصی، سیاسی، اجتماعی، سرگرمی و... . اولا رسیدگی به کل مطالب‌شان امکان پذیر نیست و وقت زیادی را می‌گیرد دوما استفاده از مطالب‌شان در انتها به ما فایده‌ی زیادی نمی‌رساند.

آیا می‌دانید اگر روزی فقط دو ساعت در اینستاگرام تلف کنیم در انتهای سال، یک ماه از وقت‌مان را تلف کرده‌ایم؟

آیا می‌دانید اگر روزی یک ساعت از وقت‌مان را در توییتر تلف کنیم، و ۶۰ سال هم عمر کنیم، و از ۲۰ سالگی تا ۶۰ سالگی کاربر توییتر باشم در انتهای عمر ۶۰۸ روز را تلف کرده‌ایم؟

ما دو سال سربازی را وقت تلف کردن می‌دانیم و محکم با آن برخورد می‌کنیم ولی خودمان را بی‌رحمانه تبرئه می‌کنیم و بیخیال خودمات می‌شویم.

تازه این فرضیات بسیار کمتر از وقتی است که واقعا داریم تلف می‌کنیم و آمارها نشان داده افراد روزانه در ایران تا هشت ساعت در فضای مجازی فعالیت دارند.

شاید وقتش رسیده گوشی را رها کنیم، ته چاله‌ای دفنش کنیم و برویم یک کتاب خوب را ورق بزنیم!

متشکرم که مطالعه کردید.

بی زحمت قلب‌ تیره‌مان را قرمز کنید :))