شهر من مشهد و دوران قرنطینه

نمی دانم چرا و چطور شده که بسیاری از هم شهریان من، حس خوبی از زادگاه و زیستگاه خود ندارند.

بسیار دیده ام که پس از مهاجرت به شهر یا کشور دیگری، حتی این نسب خود را کتمان می کنند.

چیزی که می دانم این است که اینان بیش از آن که با مشهد یا هر شهری که زاده شده اند مشکل داشته باشند، با "درون" خود ارتباط خوبی برقرار نکرده اند و آن چه را که دارند، بر نمی تابند.

شاید تصور می کنند "بیرون" اثری بس ژرف بر ایشان می گذارد و اگر در شهر دیگری می زیستند زندگانی بهتری داشتند.

امروز و در دوران قرنطینه کورونایی، زمانی که همه شهرها در پس اتاق های در بسته یکسان است، از این دوستان فراوانم می پرسم حالتان چطور است؟ پاسخشان یک چیز است: "کاش برویم بیرون و در خیابان ها و کوچه های شهر قدم زنیم و ..."

قدم زدن در همان شهری که حس خوبی نداشتند امروز برایشان یک رویا شده