«آیینه‌ات خواهم شد»

به تازگی آلبوم تریبیوت 53 آهنگی "The Metallica Blacklist" با رویکردی که به هر کسی که دوست داشت به متالیکا ابراز ارادتی بکند منتشر شد و توجه‌ها را دوباره به این آلبوم تاثیرگذار از یکی از تاثیرگذارترین غول‌های موسیقی متال جلب کرد، این مجموعه‌ی تریبیوت برای آلبوم هشت ریشتری و به شدت مهم سال 1967 ولوت آندرگراند و نیکو تلاشی به مراتب باظرافت‌تر و بهتر از آب درآمده.

اولین آلبوم ولوت آندرگراند با عنوان Velvet Underground and Nicoاثری بود که برای تقریبن تمام موسیقی‌های آلترناتیو زیرزمینی بعد از خودش اولین منبع تاثیر به حساب می‌آمد. مجموعه‌سازان یا کامپایلرهای کمپانی وِرو ریکوردز از همین رو به سراغ چند موزیسین الیت و نوآور رفتند تا ارادت خود را به این آلبوم با کاور کردن آهنگ‌های آن نشان بدهند. در آغاز، مایکل استایپ (خواننده‌ی مشهور گروه R.E.M) را داریم که نسخه‌ای نرم و دلنشین را از Sunday Morning ارائه می‌دهد؛ همراه با چرخش‌ها و لرزش‌های الکترونیک و با بکینگ-وکالی که به سبک فلیتوود مک تنظیم شده است. آهنگ بعدی، Waiting for My Man متعلق است به مت برنینگر از گروه The National که حالت انتنظار و خیره‌گی شعر را گرفته و آن صدای مستاصل و بی‌قرار نسخه‌ی اصلی را کمتر کرده است.

در تمام آهنگ‌های آلبوم، موزیسین‌های انتخاب‌شده با چنان ابتکار هنرمندانه‌ای به سراغ نسخه‌های اصلی رفته‌اند که قطعن اندی وارهول به آن افتخار خواهد کرد. آهنگ Femme Fatale به دست آنجل اولسن و شرون فن ایتن افتاده. هنرمندانی که سعی کرده‌اند آهنگ را از چیزی که نیکو خوانده بود هم لطیف‌تر کنند و تبدیلش کنند به بافت‌های امبینت کانتری نرم و آن مواد خام را به چیزی مجلل و زیبا بدل سازند. و اگر ایده‌ی صدای ممتد ویولای الکتریک معروف جان کِیل در آهنگ Venus in Furs -که بی‌رحمی کیف‌انگیز شلاق یک دومیناتریکس مراکشی را می‌مانست- خیلی ساده و خام بود، اندرو برد و لوسیوس آن را با زهی‌های بیشتری همراه کردند و به این مخدر کلاسیک احساسی از شکنجه‌های قرون وسطایی داده‌اند.

رندیشن کِرت وایل از Run Run Run به مدت زمان هفت دقیقه رنگ‌های مدرن‌تری به کار داده و یک افکت درُن هم در زیر آهنگ با تاثیر از راک ان رول کلاسیک گنجانده است. سنت وینسنت و توماس بارتلت اما تغییر شکل آهنگ All Tomorrows Parties را به جای بازی با صدا، با تغییر روح آهنگ انجام دادند و آن را به یک دوئت مکالمه‌ای شبح‌مانند میان انی کلارک (سنت وینسنت) و یک وُکُدر روی صداهای توخالی پیانو و اتمسفری کهنه از صفحه‌های 78 دور جز تبدیل کرده‌اند.

ثرستن مور و بابی گیلیسپی تا جای ممکن به شاهکار Heroinوفادار مانده‌اند و کینگ پرنسس هم با There She Goes Again بازی نوستالژیک جالبی انجام داده است. کورتنی بارنت با گیتار آکوستیک، تامبورین و کیک درام با چنان راحتی‌ای به اجرای Ill Be Your Mirror پرداخته که گویی روی نَنوی تابستانی خود لم داده و تاب می‌خورد. و در پایان، میان نسخه‌ی درُن راک فونتینس دی.سی از Black Angel’s Death Song و نسخه‌ی پر تب‌وتاب و وحشی ایگی پاپ و مت سویینی از European Son، بخش آرت-راک نهایی آلبوم به طور شایسته‌ای گرامی داشته می‌شود.

چیزی که در ارتباط با آلبوم I’ll Be Your Mirror به شدت رضایت‌بخش است، این است که کارها آن جوهره‌ی تجربی و تاریک آلبوم اصلی را به خوبی بازتاب می‌دهند. این که می‌شنویم هنوز بعد از 50 سال آلبوم The Velvet Underground & Nico به همان اندازه خطرناک است و پیروان سینه‌چاک خودش را دارد که هنوز از سفره‌ی روحش تغذیه می‌کنند، دلگرم‌کننده است. کسانی که توانایی این را دارند تا مخمل گرانبهای آن را بازسازی کنند و با چکمه‌های چرمین درخشان آن راه‌های تازه‌ای بجویند.

داستان گروه ولوت آندرگراند و مرور آلبوم های آنها را در این پادکست بشنوید. لینک کست باکس:

قسمت اول | قسمت دوم