سکانسی از یک فروپاشی زیبا

نگاهی به آلبوم (For Now We See) Through A Glass Dimlyاز Antonymes

در زیبایی شناسی زوال، آنچه مفهوم «زیبایی» را نمایندگی می‌کند، نه لحظه ای منجمد و یخ زده که در برابر ما قرار دارد بلکه روندی معکوس است که آن لحظه، آن قاب، آن شی را از اوج به حضیض می‌کشاند. به زبان دیگر بگویم، وقتی کسی زل می‌زند به یک تکه‌ی فاسد شده از چیزی (یک برگ خشک و له‌شده، یک شاخه گل پلاسیده و رنگ‌و‌رورفته، لباس‌های کهنه و بی‌مصرف چرک و الخ) و گمان می‌کند که چیزی زیبا در آن هست، چیزی که منبع لذت است، در حقیقت در حال مشاهده‌ی فرآیندی است که آن شی در طول زمان طی کرده است، همان "شدن" شی. در واقع زمانی که ما گمان می‌کنیم چیزی زنده است و زیباست، از هضم باقیمانده‌ی آن یعنی زوال تدریجی‌اش در طول زمان (هزینه‌ای که باید برای زیستنش پرداخت کند) سر باز زده‌ایم. با نیرویی قدرتمند و ناخودآگاه در برابر جنبه‌ی کامل‌کننده‌ی آن تصویر، یعنی سکانسی از فروپاشی‌اش مقاومت کرده‌ایم. آن را در حال "شدن" ندیده‌ایم، و بنابراین فاسد شدنش را نمی‌توانیم تاب بیاوریم چرا که فاسد شدن، فروپاشی و مضمحل شدن در نظر ما به معنای از دست رفتن آن زیبایی اثیری است، نه مکملی بر آن. و نه نتیجه‌ای منطقی که نشاندهنده‌ی پویایی آن و زنده‌بودنش است. ما زندگی را از او می‌گیریم و می‌گوییم: زیبایی؛ اما او با سرسختی به زندگی ادامه می‌دهد و سرود پیروزمندانه‌ی زندگی را در فروپاشی‌اش فریاد می زند.

عنوان دومین آلبوم یان هِیزِلداین [با نام هنری Antonymes] که در سال 2013 از طریق لیبل Hibernate منتشر شد، خلاصه ی تمام آن چیزی است که این هنرمند در موسیقی خود به دنبال بیان آن است: «هیچ زیبایی حقیقی‌ای بدون زوال ممکن نیست.» موسیقی Antonymes غوطه‌ور در اتمسفری ملودیک، اغلب حزن انگیز و آرام با استفاده از سازهای زهی و پیانو است که محلول رقیق شده‌ای از فیلد رکوردینگ‌ یا صداهای طبیعی و غیرموسیقایی برداشته شده از فضای پیرامون به آن افزوده شده است. این موزیسین اهل ولز، در این آلبوم خود، (For Now We See) Through A Glass Dimly که ادامه‌ای است بر آفرینش‌های موسیقایی او در آثار پیشینش، موسیقی منسجم‌تر و به بیانی شاکله‌مندتری را ارائه می‌دهد. این اثر سفری است جذاب و آرام در دنیای تراژیک و حزن انگیز Antonymes. وجه پررنگی که پس از شنیدن تمام آلبوم نظر شنونده را جلب می‌کند، تنوعی است که در ترکیب‌بندی و هویت قطعات وجود دارد: در قطعه ای مثل The Lure of the Land با یک مدرن-کلاسیک آرام روبرو هستیم که زهی‌ها به تدریج تمام فضای آن را پر می‌کنند. چیزی که یادآور کارهای موزیسین هایی نظیر Johann Johannsson است. در نیمه‌ی دوم قطعه‌ی Elegy II صدای زنی شنیده می شود در حال خواندن یک مرثیه. Elegy IV یاد آور پیانوهای پرتعلیق Olafur Arnalds است. در Fatal Ambition در کنار پیانو صدای ترومپت را هم می شنویم که به آثار ECM نقب می‌زند. در قطعاتSixteen Zero Six Fifteen و Little Emblems of Eternity وُیس-سمپل هایی روی موسیقی سوار شده‌اند که خط‌هایی را در ادامه‌ی فضایی که برای آلبوم شرح دادیم می‌خوانند، یعنی سکانس هایی از یک فروپاشی زیبا. به جایی دقت کنید که در آن می شنویم:

« You come out of this world, just in the same way as the leaves come from the tree...»

و موسیقی در ادامه ی کلام نقش آن پس زمینه‌ی تامل‌انگیزی را ایفا می‌کند که قرار است ما در آن به نظاره‌ی فروپاشی آرام و باوقار زندگی بنشینیم. زیستنی که چون فرو می پاشد، پس زیباست.

پی نوشت: آقای Antonymes بعد از این آلبوم یک کار دیگر هم در سال 2019 منتشر کرد با عنوان In A Café At The End Of The World که می تواند با کلیک روی عنوانش در Bandcamp هنرمند گوش کنید.