مروری بر آلبوم Flor از گرِچِن پارلاتو

نویسنده: پیتر کویِن

آلبوم Flor، تازه‌ترین اثر گرچِن پارلاتو از زمان ارائه‌ی Live in NYC و نامزدی‌اش برای گرمی در سال 2013، است. مواجهه‌ای است با خواننده، ترانه‌سرا و تهیه‌کننده‌ای که به همراه تریوی اصلی خود – شامل مارسل کامارگو نوازنده‌ی گیتار، لئو کاشتا پرکاشنیست و آرتیوم مانوکیان نوازنده‌ی چلو – قدم به دنیای کاملن جدیدی گذاشته است.

این آلبومِ نُه قطعه‌ای، که ستایش‌نامه‌ای صمیمانه درباره‌ی موسیقی برزیلی و مادرانگی است، با قطعه‌ی بسیار زیبای É Preciso Perdoar آغاز می‌شود. آهنگی که توسط ژائو گیلبرتو* – که از مورد احترام‌ترین‌هاست برای پارلاتو - به محبوبیت عام رسیده است و این بار پارلاتو، روی آن ترانه‌ای به زبان انگلیسی قرار داده است. تاثیرپذیریِ عمده‌ی پارلاتو از سبک R&B در بازسازی 5/4 درخشانش از قطعه‌ی مشهورِ آنیتا بِیکر یعنی Sweet Love ارائه می‌شود که در آن، جرالد کلیتون با فندر رودز گروه را همراهی می‌کند.

در یک تنظیم درخشان، یکی از عالی‌ترین قطعاتِ رُی هارگرو* به نام Roy Allan، از آلبوم Family که در سال 1995 توسط کمپانی Verve منتشر شد- به یک سامبای مسحورکننده تغییر شکل یافته است، جایی که آغاز پرلودمانندش از صدا و پرکاشن با حضور اِیرتو مُرِیرا* ، ناگهان به یک انفجار باشکوه از رنگ و گرمای کُرال، می‌رسد. این قطعه، بدون شک، یکی از بزرگترین شاهکارهای موزیکالی است که امسال خواهید شنید. در قطعه‌ی دگرگون‌شده از ساخته‌های پیشینگینیا* به نام Rosa و در قطعه‌ی فریبنده‌ی Minuet از سوئیت شماره‌ی یک باخ، پارلاتو – به تعبیر هنرمند بزرگ پُل کلِه* – خط ملودیک بی‌کلام را به پیاده‌روی می‌برد، در حالی که ترانه‌هایش برای قطعات ?Magnus، What Does A Lion Say و Wonderful با احساسی سرشار برای (درباره‌ی) پسر 6ساله‌اش نوشته شده‌اند. تمپوی قطعات در سرتاسر آلبوم مناسب‌اند و همواره در خدمت بیان داستان به قدرتمندترین شکل ممکن هستند. یک کاور برجسته از قطعه‌ی No Plan متعلق به دیوید بویی که در یک EP به همین نام پس از مرگش منتشر شد – با همراهی مارک جولیانا، که هم در آن EP و هم در آخرین اثر بویی یعنی Blackstar درام نواخته بود – این آلبوم شایسته‌ی توجه را به پایان می‌رساند.

منبع: وبسایت Jazzwise

* ژائو گیلبرتو (João Gilberto): خواننده، ترانه‌سرا و گیتاریست برزیلی و از پیشگامان سبک بوسانُوا در اواخر دهه‌ی 50 میلادی

* رُی هارگرو (Roy Anthony Hargrove): نوازنده‌ی ترومپت آمریکایی و برنده‌ی دو جایزه‌ی گرمی.

* اِیرتو مُرِیرا (Airto Moreira): درامر و پرکاشنیست برزیلی سبک جَز.
* پیشینگینیا (Pixinguinha): نوازنده‌ی فلوت و ساکسیفون و از بزرگترین آهنگسازان برزیلی در حوزه‌ی موسیقی عامه‌پسند.

* پُل کلِه (Paul Klee‎): نقاش سویسی با ملیت آلمانی که در کارش از سبک‌های مختلف هنری، از جمله؛ هیجان‌نمایی (اکسپرسیونیسم)، کوبیسم و سورئالیسم تأثیر گرفت. او شهرت فراوانی را همچنین به خاطر تدریس در مدرسهٔ هنر و معماری باوهاوس کسب کرد. در بخشی از متن به این دو نقل قول از کلِه اشاره شده است:

A drawing is simply a line going for a walk.

A line is a dot that went for a walk.