«وقتی ارکستر مرگ بلوز می‌زند»

گروه برادران مرده اواخر دهه‌ی نود به وسیله ی Alain Croubalian آغاز به کار کرد و همراه با شمایل و آرایش خاص اعضا، موسیقی هم آرایش خاص و بافت مخصوص خودش را با تاثیرپذیری از آرتیست‌هایی چون تایگر لیلیز و تام ویتس پیدا کرد. در همین دوره گروه های دث کاباره مثل تایگر لیلیز کارشان را حدود ده سالی بود که شروع کرده بودند و نمی‌توان گفت آن جنس بازی با بلوز و راحتی در خوانش شعری که تام ویتس تجربه اش کرده بود، تاثیری روی این گروه سوئیسی نداشت. در سازبندی ها جدا از استفاده های مکرر از هارپ و زهی‌های قدیمی حضور ساز بادی توبا به جای گیتار بیس به ایجاد ملغمه ای از ریتم های بانشاط راکَبیلی، فیدل های فولکلور مرکزی اروپا و... کمک می کرد و در نتیجه توبا به یکی از مولفه‌های موسیقی این گروه بدل گردید. بطور مشخص می‌توانیم کار برادران مرده را در دوره های مختلف فعالیتشان انشعاب های دلبخواهی از ترکیب پانک راک و کانتری بلوز بدانیم؛ با گرایشی شدید به سازها و موسیقی فولکلور اروپا. یکی دیگر از دلایل غنای موسیقایی گروه این است که هر کدام از اعضای گروه مشغول پروژه ها و کارهای دیگری هستند و گردهمایی منحصر به فردشان در قالب گروه برادران مرده پشتوانه‌ی مشخص و قدرتمندی دارد.

مرد اول گروه یعنی آلن کروبالیان که رگ و ریشه ی ارمنی هم دارد موسیقی را در دهه ی هشتاد آغاز می‌کند و بنا به مد روز آن دوره یک گروه گاراژ/پانک راک به اسم Maniacs را با چند تا از رفقاش پایه گذاری کرده و موسیقی را شروع می کند. خیلی زود اما از پانک خسته می‌شود و سال 1989 دد برادرز را کلید می زند. اولین آلبوم اما با فاصله از تشکیل لاین آپ اصلی گروه و اجراهای عجیب و غریبی که هیچ کدام آلبوم نشدند، بالاخره در سال 2000 منتشر می‌شود. Dead music for Dead People، و در همان ابتدای کار مشخص می‌شود که این همه تاکید روی کلمه ی Dead قرار است چه محتوایی داشته باشد. نکته ی مهمی که اینجا باید اشاره کنم این است که قرائت گروه دد برادرز (و دیگر گروه‌های این ژانر) از مفهوم مرگ و بازی با آن در موسیقی و اجراهاش به کلی متفاوت با نوع نگرشی است که در بعضی از ساب ژانرهای موسیقی متال می بینیم. کار گروهای دث متال و سوییسایدال بلک متال و دوم متال و غیره اگرچه خیلی حول و حوش مفاهیمی می گردد که مرگ و مرگ اندیشی در آن مطرح است اما جنس نگاهشان با این طرف داستان متفاوت است. شاید بتوان گفت متالی ها خیلی جدی به مسئله نگاه می کنند و در این سوی ماجرا گروه‌هایی مثل دد برادرز وامدار نوعی نگاه کافکایی به مرگند که در آن علاوه بر حضور عنصر Horror و بیان مستقیم پلشتی ها و هراس هایی که حول مفهوم مرگ می چرخد، دربردارنده‌ی طنز خاصی هم هستند. نوعی شوخی، یک واکنش دفاعی موثر در برابر قدرت ویران کننده ی تاناتوس یا همان رانه ی مرگ.

ترک آخر آلبوم اول یعنی Ramblin Man یک کاور عجیب و غریب از هنک ویلیامز است که با توبا نواخته شده. کاور دیگری هم در این آلبوم از ترک im crying انیمالز هست و در قالب همین کارهای شنیده شده است که گروه برای اولین بار جنس دیوانه ی موسیقی خودشان را به دنیا معرفی کردند. جدا از سبک آلبوم که یک تلفیق بدیع از همه‌ی آن چیزهایی است که درباره‌اش صحبت کردیم، چیز دیوانه‌ی دیگری که درباره‌ی کار وجود دارد این است که کل آلبوم فقط با یک میکروفون ضبط شده.

سومین آلبوم گروه با عنوان Flammend Herz ساندترکی است که برای فیلمی به همین نام از آندرا شولر و اولیور روتس در سال 2004 منتشر شد. فیلم مستندی درباره ی یک اسطوره ی هنر تتو و رفیقش. یک کار اینسترومنتال که مثل یه سرعت گیر سر راه کارهای دیوانه وار مرده ها قرار گرفت و توانست موسیقیشان را تا حدی لطیف‌تر بکند. موسیقی وامدار استیل جز جنگو رین هارت، گیتاریست مشهور فرانسوی-بلژیکی است که با موسیقی بلوز و فیونرال سیسیلی ترکیب شده اما خب نتیجه آنقدرها پیچیده و ترسناک نیست و شاید بتوان گفت آلبوم Flammend Herz کاری است که هر کسی با هر سلیقه ای میتواند از آن لذت ببرد.

آلبوم Wunderkammer محصول سال 2006 کاری است که گروه را به دنیا معرفی کرد و تا الان هم شاید محبوب ترین کار دد برادرز کحسوب شود. در این کار موزیسین نیوزلندی، دلانی دیویدسون هم وارد گروه شد و در قطعاتی مثل Time Has Gone خواند. حضور تاثیرگذار دلانی به تلطیف موسیقی باقی برادران مرده خیلی کمک کرد. اگر چه المان های التقاطی آنها در Wunderkammer هم ادامه پیدا کرد اما با تمام این صحبت ها خود گروه این آلبوم را سفیدترین آلبوم گروه تا به امروز دانسته‌اند.

بیشتر ترک های آلبوم بعدی یعنی 5th sin phonie در یک انبار واقع در کوه های سوئیس ضبط شد. یک دنیای تاریک دیگر که به خوبی در قطعه‌ی "بلوزِ مرگ Death Blues" تبلور یافته و معرف آثاری دوره‌ی دوم فعالیت برادران مرده است. دوره‌ای که با آلبوم Black Moose به اوج خود می‌رسد. این کار که در سال 2014 و توسط لیبلی که گروه سالهای سال با آن همکاری کرده منتشر شد 13 قطعه را شامل می‌شود که از میان آنها قطعاتی مثل Dark Night و  I'm So Lonesome I Could Cry تبدیل به آثاری پرشنونده و محبوب شدند.

بعد از چهارسال آلبوم "خشم Angst" تازه‌ترین کار برادران مرده امسال منتشر شد. چیزی که گروه درباره‌اش گفته: «ما در لبه‌ی پایان زمان ایستاده‌ایم. فاجعه قریب الوقوع است و "ترس" همه‌جا سایه افکنده.» از منظر محتوایی کار شاید تیره‌تر از آلبوم‌های قبلی و با شدت بیشتری بر دشواری زیستن انسان در چنین شرایطی می‌پردازد. همچون آثاری که گروه از نیمه‌ی دوم فعالیتش آنها را منتشر کرده در Angst نیز کارهایی با زبان‌های مختلف اروپایی می‌شنویم: فرانسوی، انگلیسی و آلمانی. Angst بار دیگر تام ویتس، سرژ گینزبورگ و تایگرلیلیز را فرا می‌خواند تا دور یکدیگر جمع شده و سرخوشانه آواز مرگ سردهند.

بشنوید:

• I Am All I got
• Just a Hole

مرد بزرگ تو کاخشه

در حالیکه مرد کوچولو تو خیابون داره جون می‌کَنه

و این دقیقا جاییه که قرار نیست ازش تکون بخورن

تا وقتی که دنیا بچرخه و بچرخه

و... قصه همیشه همینه.

چون شهرای شما رو استخونا ساخته شدن

و تاریخ رو برنده ها نوشتن

و همیشه می‌نویسن، آره همیشه می‌نویسن

تو تب، خاکستر و خون

درشتی چشای تو...؟ قشنگیت

اما قشنگی هم خرجش بالاس!

چون وقتی مِه بیاد بالا و باد جهتش عوض بشه

چیزا به ندرت اونی که واقعن هستن، به نظر می‌رسن

و تو همه‌ی اینا رو قبلن هم شنیدی

چون

قصه همیشه همینه!

The Story It's Always The Same | The Dead Brothers
Album: The 5th Sin-phonie 2010