کُنت بِیسی

یکی از رهبران مهم جز در زمان خود و آغازکننده‌ی نوع همه‌پسندی از سویینگ که مخاطبان را شگفت‌زده کرد.

بنی گودمن ظاهری بیشتر شبیه به بانکدار داشت تا نوازنده کلارینت. او با صدای پرفراز و نشیبی همچون یک پرنده، گروهی را رهبری می‌کرد که جرقه شور و شوقی عالمگیر در دهه ۳۰ بود. به او لقب «پادشاه سویینگ» داده شد، اما او در این افتخار تنها نبود. گودمن نوازنده‌ی سفیدپوستی بود که سبب جذب تماشاگران سفیدپوست به جز شد و دایره طرفداران آن را گسترش داد. اما همزمان با سفر او و ارکسترش به سرتاسر کشور، از شیکاگو تا لس‌آنجلس در سال ۱۹۳۵، پدیده‌ای در سبک بلوز، با لطافت کمتر اما به همان اندازه مهیج در ناحیه غرب مرکزی آمریکا، شهر کانزاس سیتی، در حال شکوفایی بود.

بلوز در کانزاس سیتی ریشه‌ای عمیق و قدیمی داشت و نوازندگان سیاه‌پوست جز سعی داشتند تا این سنت را با صدای خود زنده نگه دارند. با این حال، افزایش ویژگی شهرنشینی در جزِ اوایل دهه ۳۰، این موضوع را تغییر داد. بیل بِیسی، شخصیتی جوان و آرام و نوازنده پیانوی تئاترهای نمایشی در Red Bank نیوجرسی بود که در سال ۱۹۲۸ به والتر پیج، نوازنده گیتار بیس پیوست که در آن جیمی‌راشنیگ، خواننده‌ی افسانه‌ای بلوز هم در حال شکوفایی بود. یک سال بعد، بیسی به گروه مجلل، قدرتمند و با رگه‌هایی از موسیقی بوگی-ووگی و رگتایم پیوست؛ گروهی به رهبری بنی موتن. اما موتن با مرگی ناگهانی در حین عمل لوزه در سال ۱۹۳۵ از دنیا رفت و بیسی رهبری آنسامبل باشکوهی را به عهده گرفت که نابغه ساکسفون تنور، لستر یانگ، را در بین اعضای خود داشت.

نوعی از سویینگ، که داشت جز را تغییر می‌داد، در حال تولد بود. از جمله دستاوردهای گروه جدید کنت بیسی، تک‌نوازی‌های دلپذیر و خصوصا مکالمه و سوال و جواب‌ میان سازها بود که به‌شدت همه‌گیر شد. (آنها در ابتدا با عنوان کنت بیسی و بارُن‌های ریتم او نامیده شدند، اما اولین ضبط از آن در سال ۱۹۳۶ به دلایل قراردادی با نام «اتحادیه جونز اسمیت» ثبت شد). صدای پیشگام این گروه هنوز هم در ارکسترهای جز سرتاسر دنیا شنیده می‌شود. بیسی اغلب با گروه خلاق ریتم خود تمرین می‌کرد؛ این شیوه جرقه‌ی نوعی جدید از سویینگ بود که سبب شگفتی تماشاگران شد.واکینگ-بیس‌لاین‌های والتر پیج، متفاوت با نوازندگان پیشین که صدای بلند و همانند ساز توبا داشت، به خودی خود انقلابی در جز محسوب می‌شد. در آن واحد جو جونز، با سنج ریتمی از ضربه‌های آرام تولید کرد که قدرتی هم‌پا باغرش عمیقی از درامز داشت.

گروه در ابتدا از طریق پخش رادیویی کلاب رنو در کانزاسسیتی شنوندگان خودش را یافت. اما جابه‌جایی از طریق شیکاگو به کلاب Famous Door نیویورک بود که شهرتی جهانی را برای آنان رقم زد. تمام تک‌نوازهای گروه بیسی نوازندگانی اعلا بودند، اما هیچ‌یک شاعرانگی و شیرینی پایان‌ناپذیر ساز لستر یانگ را نداشتند. حضور شورانگیز یانگ به همراه گروه بیسی را در اجرایی به تاریخ نوامبر ۱۹۳۶، با آهنگ Oh Lady Be Good می‌بینیم.