پَشُفته! (۲: آقای رئیس جمهور! سراب‌پردازی که نمی‌فرمایید؟!)

یادداشت قبلی:

پشُفته! (۱)

سراب‎پردازی ممنوع!

تلویزیون، گزارش آقای سلامی: آقای رئیسی مرحمت فرمودند و در یک روز خیلی تعطیل با مدیران ۶ شرکت بزرگ صنعتی، دیدار چهره به چهره به عمل آورده و مشکلات چند ده سال آن‌ها را به یکباره و با دستورات ید بیضاییِ خودشان حل کردند.

آقای رئیسی! بر منکر زحماتی که شما و همکارانتان راست و حسینی می‌کشید، لعنت. امّا...

فردای پخش این گزارش زیبا و فریبا!، همکارم می‌گوید که یکی از دوستانش زنگ زده که شرکتی که در آنجا کار می‌کرده، ورشکست شده و به جای چند ماه حقوق معوق، به آن‌ها ظروف یکبار مصرف داده‌اند. بیا مقداری از این ظروف را بخریم...!

پس فردای این گزارش زیبا و فریبا!، یکی از آشنایان که کارگر شرکتی است زنگ زده که حقوقمان را چند ماه است پرداخت نکرده‌اند و شرکت رو به ورشکستگی است. به جای واریز حقوق به حسابمان، یک چک داده‌اند که برای شش ماه دیگر است. توی خرجی زن و بچه‌ام مانده‌ام. کسی را می‌شناسی که چکم را بگیرد و به جایش، پول به من بدهد؟ سی درصد هم کم کند، راضی هستم!

آقای رئیس جمهور! آقایان سران قوا! آقایان سران بی‌قوا! آقا و خانم نمایندۀ مجلس! آقا و یا خانم مسئول! سراب‌پردازی و پخش خبرهای همیشه‌خوب، تا حدّی اوضاع را آرام نگه می‌دارد، ولی بعد که طرف، رفت و رفت و به سراب رسید و دید از آب هیچ خبری نیست، دیگر فایده‌ای نداردها! آن‌وقت اگر از صبح تا شب، آهنگ «همه چی آرومه؛ من چقد خوشحالم!» هم برای او پخش کنید، آرام نخواهد گرفت و خوشحال نخواهد شد!

این خط و این نشان!