کارخانه استعدادسوزی

ایران در دنیا با فرار مغزها شناخته می‌شود. بعضی خودخواسته یا بخاطر شرایط سخت اقتصادی مهاجرت می‌کنند، بعضی هم می‌خواهند بمانند و بسازند اما فشارهای ایدئولوژیکی تاب حضورشان را نمی‌آورد.

در این چند ساله خبر تعلیق یا تعطیل شدن بعضی برنامه‌ها یا کنار گذاشته بعضی چهره‌ها واقعا ناراحتم کرد. فردوسی‌پور و برنامه نود، سروش صحت و برنامه کتاب باز و بسیار مهمانان نازنینی که آرامش روح و جانمان بودند، کنار گذاشتن اساتید شاخص مثل بشیریه یا همین دیروز که داریوش رحمانیان را اخراج کردند.

خبر اخراج علی شریفی زرچی از دانشگاه شریف قلبم را شکست. من دکتر شریفی را که در برابر ستم و وحشیگری برای دانشجویانش ایستاد، تحسین می‌کنم. من درس‌های یادگیری ماشین را از ایشان یاد گرفتم. تخصص ژرف دکتر شریفی در یادگیری ماشین در ابتدا مرا جذب کرد و اکنون دفاع ثابت‌قدمانه‌اش از آزادی و کرامت، احترام عمیق مرا برمی‌انگیزد.

حیف این استعدادها و سرمایه‌های انسانی که این طور بی‌محابا سوزانده می‌شوند.

آقای دکتر شریفی، نه فقط بخاطر دانش و نوآوری‌تان، بلکه بخاطر دیدگاه اصولی‌تان سپاسگزاریم. بنظرم مرام و مسلک استادی همین است. ممنون که استادم بودید و هستید.