آدمک‌تنها

گاهی وقتها آدم که خودمان باشیم حجم بزرگی از سختی و تنهایی را در زندگی به دوش می کشد و آنجاست که دیگر دعا هم نمی کند.چه فرقی دارد.دیگر حال ادم از اینهمه سفسطه و نصیحت و نذر و نیاز به هم می خورد.واقعیت دنیا و زندگی در سختی ها رو میشود آنجا که کسی به کسی رحم‌نمی کند و برای بقا از نردبان جسم و روح هم بالا می روند.حساس ها مهربان ها می شکنند و ظالم ها پیروز و شادمان میشوند.پس آدمک‌بدان تنهایی و تنهایی و تنهایی.