منم می‌تونم بنویسم؟

مدت‌ها بود دلم می‌خواست جایی به جز اینستاگرام و ایتا که محل همیشگی من برای ارائه دانسته‌‌هام هستن، بنویسم.
احتمالا نوشته‌ای که نه رنگ و بوی ایتا داشته باشه، نه اینستاگرام، چیزی شبیه به مقالات سایت‌ها میشه. اما راستش من دنبال چیزی حتی فراتر از یک سایت شخصی بودم.

اما احساس می‌کردم ویرگول جوابگوی این خواسته من نباشه، تا اینکه امشب (بامداد 30 بهمن 1402) خیلی
اتفاقی با این جمله در صفحه اصلی ویرگول مواجه شدم، اینکه اینجا هرکسی می‌تونه بنویسه!

این شد که به خودم گفتم، علیرضا بسه. هرچی تا حالا فکر کردی کافیه.
الان دیگه وقت شروع کردنه، شروع کن و هرچی که بلدی رو اینجا بنویس.

به خودم گفتم می‌نویسم اما با چندتا قید و شرط:
1) بنویس و از قضاوت‌ها نترس.
2) مستمر بنویس.
3) ننویس که فقط یه چیزی نوشته باشی.
4) چیزی بنویس که گره‌ای از یک نفر باز کنه.
5) اگر نقدت کردن، با آغوش باز بپذیر و انتقادات‌رو بررسی کن.

و درآخر مهم‌ترین دلیلم برای نوشتن رو بیان می‌کنم:
اینکه می‌نویسم تا رشد کنم، چون دیکته نانوشته که غلط نداره.

پس من اینجام تا خودم رو در یک محیط جدید محک بزنم و اینکه شاید میل سیری ناپذیرم برای ارائه مطلب و روایت کردن رو کمی سیراب کرده باشم.