آدما رو صفر و یکی تعریف کن، سیاه و سفید

یکی از چیزای حرص دربیار اینه که تو توئیتر و کلا سوشال مدیا سعی می‌کنن آدما رو صفر و یکی تعریف کنن، سیاه و سفید. تو یا فلان‌پرسنی یا بهمان‌پرسن. اگه فلان چیزو می‌خوری، نگاه می‌کنی، گوش می‌دی، می‌پوشی، تو از ما نیستی و کنسلی. اگه از فلان محتوا لذت می‌بری shallow و سطحی هستی.

در صورتی که در واقعیت آدما اِنقدر پیچیده‌ان که انجام ریسرچ تو حوزه‌های علوم انسانی برای خود دارک آکادمیکی‌ها هم، به شدت سخت و پیچیده‌ست و باید همیشه مراقب correlationها و cause and effectها باشی.

آدما خاکسترین و اونقدر همیشه در حال تغییرن که صد البته سلایق و علایقشون هم همتا با اون تغییر می‌کنه. اصلا خود حالات روحی، روی انتخاب‌های آدم تاثیر می‌ذاره.

مثلا من سریال‌های فلافی مثل gilmore girls رو دوست دارم، سریال‌های دارک مثل سرگذشت ندیمه و پاتریک ملروز و فلیبگو هم دوست دارم.

هر سه‌تای آفیس، فرندز و HIMIM رو با هم دوست دارم، از اونور هم عاشق شرلوک و گامبی وزیرم.

عاشق هری پاتر و ارباب حلقه‌ها، مرلین و افسانه‌های پریان، اساطیر و فولکلور‌های کشورای مختلف و کلا هرچی مربوط به خیال و جادوئه‌ام هستم. از اون‌طرف ژانر مورد علاقه‌ام مستنده در تمام زمینه‌ها. عاشق علم، تکنولوژی و مهندسی سازه‌ام. خوندن در مورد کریسپر، تکنولوژی واکسن mrna و ماشین لرنینگ من رو به وجد میاره. همون‌قدری که ورق زدن برگ‌برگ تاریخ هم.

فست‌فود دوست دارم، ولی آبگوشت و غذاهای خورشتی رو هم. برا بریونی هم می‌شود جان داد.

سوشی و رامیون و فراید رایس و استیر فرایدها و پاستا و رایس کیک و کیمچی، و ... هم دوست دارم. از اون طرف هم عاشق عدسی و آش رشته و فرنی داغ با شیره انگور تازه هستم.

بتهوون و چایکوفسکی و شوبرت و ویوالدی و ادل و هایده و ... رو خیلی دوست دارم. از اونور هم بعضی وقتا دلم می‌خواد به دوجاکت و کاردی بی و جی لو و مالوما گوش بدم.

من دیوونه کارای میازاکی و تاکاهاتا هستم. پیکسار رو هم ستایش می‌کنم.

کاش آدما یاد بگیرن به هم نگاه صفر و یکی نداشته باشن. اصلا جذابیت آدما همین پیچیدگی‌هاشونه که باید دونه‌دونه یاد گرفت و کشف کرد.

به قلبت اجازه بده واقعی باشد؛ گاهی زیبا، گاهی زشت.
طرفدار بچه‌ها باش زیرا همیشه حق با آن‌هاست.
بچه‌کش لجن است، هر اسمی که داشته باشد.
و اجازه نده تنفرت از یک هیولا، تو را طرفدار یا شبیه هیولایی دیگر کند.