کچل های مو فرفری

از نوجوانی،یا بهتر بگویم بیشتر ازدوران دانشگاه از جمع کسانی که با وارد شدن ناگهانه یک جنس مخالف تقییر رفتار میدادند و خوشمزگی میکردند!واز همه تهوه آورتر نزدیک ترین دوستانشان را باشوخی های گزاف وبی معنی کوچک میکردند تا دیده بشوند بشدت بدم می آمد..

درست در امتداد سن ادراکم بود که از آدمهایی که مدعی بودند که هرگز دروغ نمیگویند چندشم میشد! چرا که انسان اولین دروغ زندگی ش را بخود خواهد گفت! ورنه این همه اشتباه که درآن دست وپا میزند زائیده کدامین دروغ شان است؟!،

همیشه از آدمهایی که می گویند خیلی مهربان هستند به شدت اکراه دارم!چرا که مهربانی به عمل برآید نه که در زبان جاری گردد،ویادمان نرود همه جلادان ودجالان جنایاتشان را در ترحم به عموم توجیح میکنند،،،

همیشه از آدمهایی که خود را دلسوز فهمیده اند انزجار دارم!که اگر چنین بود دل کبودشان را هویدا نمی ساختندو اشک هاشان را مشک نمی ساختند،وبسی مسئولیت پزیرتر رفتار میکردند،،،،

هیچگاه آدمهایی که ادعای منطقی بودن دارند را باور ندارم ،ازآن جهت که منطق درمیان آدمها تعاریف گوناگون دارد،واگر چنین بودند مهر سکوت بر دهان میگرفتند و گوش فرا میدادند،وآنچه روا بود را می پسندیدند و آنچه در باورشان ناروا آمد ازکنارش میگذشتند....

انسانی که میگوید هرگز دروغ نمیگویم!،خیلی مهربان هستم!،بسیار دلسوزم!،ومنطقی رفتار میکنم انسان نیست!!،بلکه آدمکی ست که آرزوی انسان شدن دارد که افسوس ازاین آمال نیز بسیار عقب است...

در واقع انسان واقعی فارغ از هر ادعایی ابتدا میداند باخودش چند چند است!حال باهر اشتباه و فاجعه ای که با آن مواجعه باشد..

همانا این واقعیت محض از آن همه دروغ رنگارنگ بسیار گوارا تراست...

#شاهرخ_خیرخواه