دوستانم...

از اینکه بعد از سالها فرصتی دست داده بود که به محل زندگی دوران کودکی ام برگردم ،هیجانزده بودم.

تا به آنجا برسیم ،در ذهنم ،آنجا را تصور می کردم .به خودم می گفتم که الان چه شکلی شده؟!

یاد خاطرات دوران کودکی و بازی ها و شیطنت هایمان افتادم.چقدر شاد بودیم !!

تو این فکرها بودم و اصلا متوجه گذر زمان نبودم .

راننده ایستاد و گفت :"خانم !رسیدیم."

من که انگار ،به مراسم مهمی دعوت شده باشم ،نفسم در سینه حبس شده بود.انگار با افراد مهمی قرار ملاقات داشتم!!حالا که نگاه می کنم ،می گویم :"بله!"آنها خیلی مهم هستند!!

پیاده شدم !و با یک چرخش ۱۸۰ درجه ای ،نگاهی به اطراف انداختم .

همه ایستاده بودند و مرا تماشا می کردند!انگار سالها منتظر من، همانجا ایستاده اند!!من نیز محو تماشای آنها شده بودم .نمی دانستم چکار کنم!؟

بالاخره خودمو جمع و جور کردم.آرام آرام به سمتشان رفتم.من تک تکشان را می شناختم .با خود گفتم که :"آیا آنها مرا خواهند شناخت؟"

به نزدیکی یکی از آنها که رسیدم،نتوانستم جلوی خودمو بگیرم.پریدم و بغلش کردم.محکم فشارش دادم،بوییدم وبوسیدمش!

چه قدی کشیده بود !!! او نیز انگار مرا شناخته بود!!دستانش را دور کمرم انداخت!!

مگر می شود که من بشناسم و او مرا نشناسد !ما باهم بزرگ شدیم!باهم رشد کردیم و قد کشیدیم!!البته او بیشتر از من قد کشیده بود!!

دیگر تاب نیاوردم و دویدم و یک به یک بغلشان می کردم و حالشان را می پرسیدم و با آنها حرف می زدم!!می خندیدم،بوسشان می کردم،دستشان را نوازش می کردم.آنها هم بی خیال "کرونا"،با آغوش باز ،پذیرای من بودند!!انگار آنها هم مثل من ،نیاز داشتند ،کسی در آغوششان بگیرد!!

متوجه دور و برم،نبودم!انگار تمام فامیل و دوستانم را یکجا می دیدم.آنقدر شاد شده بودم که نمی فهمیدم چه می گفتم!؟و چه کار می کنم!؟؟

جالب اینجا بود که راننده هم هاج و واج مرا تماشا می کرد!شاید با خودش می گفت :"دختره خل شده!"

خوب که نگاهشان می کردم ،متوجه شدم که چند تا از آنها نیستند .سراغشان را که گرفتم ،گفتند که مریضی گرفتند و مجبور شدیم قطعشان کنیم!??

بله !!نهال هایی که سالها پیش ،من و پدرم باهم کاشته بودیم و مراقبت کرده بودیم ،حالا ،تبدیل به درختان تنومند و زیبایی شده بود!!

دوستان دوران کودکی من که شاهد بازیها و شادی ها و شیطنت های من بودند ،محرم اسرارم بودند،حالا بزرگ شده و قد کشیده بودند!!
#پیک زمین