شما وبلاگ‌نویس نیستید، فقط دارید ویرگول‌را با نوشته‌های بی‌سر و ته پر می‌کنید

اگر به مطالبی که جدیداً در ویرگول منتشر شده اند، به خصوص در یک ماه اخیر، نگاه کنید، متوجّه اتّفاق خیلی بدی می‌شوید.

در این چند وقت تعداد مطالب منتشر شده در ویرگول نسبت به قبل افزایش خوبی داشته، ولی متأسفانه مطالبی که نوشته می‌شوند را عموماً نمی‌توان یک «نوشته» دانست.

قبل از اینکه توضیح بیشتری بدهم باید بگویم که من اصلاً قصد توهین به فردی‌را ندارم. تنها امیدوارم با نشان‌دادن مشکلات، افرادی که زمان می‌گذارند و چیزی می‌نویسند به جای تولید دنباله‌های به‌دردنخور از کلمات، نوشته‌های قابل استفاده تولید کنند.

مشکل من با این نوشته‌ها چیست؟

ببینید، ما انسان‌ها طی هزاران سال برای اینکه بتوانیم تفکّرات و تجربیات خودمان‌را با همدیگر به اشتراک بگذاریم، خط و زبان نوشتاری را درست کردیم.

ما یادگرفتیم که ثبت کردن دقیق آن چیزی که می‌گوییم اشتباه است. این کار باعث می‌شود که خیلی وقت‌ها کسی که متن‌را می‌بیند منظور دقیق ما را متوجّه نشود. برای حل این مشکل هم راه حل هایی ساختیم.

من برنامه‌نویس هستم و بخش بزرگی از محتواهای تولید شده در ویرگول هم مربوط به همین حیطه است. خب حالا بروید و مطالب اخیری که در این حوزه نوشته شده اند را بخوانید. با چه چیزی مواجه می‌شوید؟ نوشته‌هایی که در آن‌ها گاهی حتّی یک نقطه یا ویرگول وجود ندارد. چندین خط نوشته‌ی به هم چسبیده بدون پاراگراف‌بندی. مجموعه‌ای از کلمات شکسته و بعضاً اشتباه. در حقیقت نوشته‌هایی که در رساندن پیام فنیشان ناتوان اند و راستش را بخواهید بعید است که یک هفته بعد از نوشته‌شدن دیگر به درد کسی بخورند.

چرا نوشته‌ها اینطوری شده اند؟

دلایلی که من زیاد در مورد این مسئله می‌شنوم این است که می‌خواهیم از خشک بودن نوشته دوری کنیم، یا مثلاً سبک من این‌طوری است.

دوست‌دارید که نوشته‌تان خشک نباشد؟ خب زبان نوشته را به زبان گفتار نزدیک کنید. ولی این به این معنی نیست که به جای زبان نوشتاری از زبان گفتاری استفاده کنید.

همین نوشته‌را ببینید. به نظرتان خشک و رسمی است و آدم با خواندنش فکر می‌کند پدربزرگ ۱۶۹ ساله اش دارد نصیحتش می‌کند؟ مطمئناً نه (من به شدّت وجود هرگونه نظر مخالفی را تکذیب می‌کنم). همانطوری که می‌بینید من هیچ کجای این نوشته از زبان گفتاری استفاده نکرده ام.

اگر فکر می‌کنید نوشته‌تان به زبان نوشتاری خوب نیست، یعنی توانایی نوشتنتان ضعیف است. به جای اینکه وقتتان‌را صرف تولید محتوای زشت بکنید و زبان مادرمرده‌ی فارسی را مورد عنایت قرار بدهید، روی آن کار کنید.

نوشته‌های بد شما نه تنها تجربه و دانشی را به کسی منتقل نمی‌کنند، بلکه سواد خود شما را هم زیر سؤال می‌برند. به‌علاوه این نوشته‌ها عملاً محتوای وب فارسی را هم از چشم مخاطبان می‌اندازند و دیگر کسی باورش نمی‌شود که می‌تواند یک نوشته‌ی خوب به زبان فارسی بخواند (همین الان هم اکثر افراد همین نظر را دارند).

حالا باید چه کاری کرد؟

اولین کار این است که یک مدّت دست از منتشر کردن نوشته‌هایتان بردارید. درمورد دستور زبان، املای فارسی و ... کمی مطالعه کنید. به علاوه مطمئن شوید که خواندن کتاب به زبان فارسی جزئی از برنامه‌ی روزانه‌تان شده است. حالا سعی کنید که هر یکی دو روز برای خودتان بنویسید و یکی دو ساعت بعد از نوشتن خودتان نوشته‌را قضاوت کنید.

لازم نیست به اندازه‌ی یک ویراستار یا استاد ادبیّات دانش داشته باشید. راستش فکر می‌کنم حتّی اگر همین نوشته را هم به یک ویراستار نشان بدهید ازش غلط بگیرد. تنها کافی است به اندازه‌ای دانش داشته باشید که بتوانید یک نوشته‌ی معمولی‌را بدون داشتن خطاهای فاحش و مشکل‌ساز بنویسید.

آن وقت من و بقیه‌ی انسان‌های دنیا که به زبان فارسی تکلّم می‌کنیم می‌توانیم از دانش و تجربیات شما به خوبی استفاده کنیم.

اگر به وبلاگ‌نویسی یا کلاً نوشتن علاقه‌مند هستید، از بخش پایینی، انتشارات «نوشتن»را دنبال کنید. اینطوری تمامی مطالب خوبی که در ویرگول درمورد نوشتن منتشر می‌شود را می‌توانید دنبال کنید.

به‌علاوه می‌توانید در همانجا من‌را هم دنبال کنید تا علاوه بر این موضوع، نوشته‌هایم‌را در دیگر موضوعات هم از دست ندهید.