اضطراب اول شدن

روانشناسی وسواس، اضطراب و کمال گرایی

خیلی از انسان ها دوست دارند اول باشند، ما به این می گوییم کمال گرایی یا ایده آلیست بودن.

کمال گرایی شکلی از وسواس است.

دلیل آن یک اضطراب عمیق است.

این که من فقط در صورت اول بودن دوست داشته می شوم.

فقط اگر اول باشم،

خوشگل ترین باشم،

فقط اگر بهترین باشم،

بهترین لباس ها را بپوشم،

می توانم از خودم راضی باشم.

حالا یک سوال پیش می آید؟

این که من دلم بخواهد بهترین باشم، مشکل است؟

این یعنی من وسواس دارم؟

در اعماق وجودم دچار اضطراب عمیقی هستم و خودم را دوست ندارم؟

حقیقت این است که نه، خیلی وقت ها هم اینطور نیست.

این اضطراب عمیق چطور تشخیص داده می شود؟

این دو حالت چه تفاوتی با هم دارند؟

من می خواهم بهترین باشم.

این به من حس خیلی خوبی می دهد.

همه ی تلاشم را می کنم تا نمره ی بیست بگیرم.

دلم می خواهد پیشرفت کنم،

پول هایم را جمع می کنم تا بهترین لباسی را که می توانم بخرم،

مدل موهایم به چهره ام بیاید،

ما این حس ها را دوست داریم.

دوست داشتن چیز های به این خوبی چرا باید وسواس و اضطراب و کمال گرایی باشد؟

چه فرقی بین انسان سالم و شخص مضطرب و وسواسی است؟

هر انسانی نیاز دارد رشد کند

نیاز دارد محترم و دوست داشتنی باشد.

تایید شدن از سوی دیگران هر انسانی را خوشحال می کند.

مشکل زمانی است که شخص یک فشار شدید برای برتری در خود احساس کند.

من باید حتما عالی ترین باشم

تا …

خوشحال باشم؟

از خودم راضی باشم؟

خیر!

تا اضطراب، این حس ناخوشایند عمیق همیشگی، در من کم شود.

تمایل یا نیاز:

کمال گرایی، وسواس و اضطراب زمانی تشخیص داده می شود که شخص خود معمولی اش را دوست ندارد.

او از دیگرانی که بهتر هستند بدش می آید. چون در حضور آنها خودش را دوست ندارد.

یک شخص سالم  تمایل به رشد دارد، و شخص بیمار نیاز به برتری.

او بهترین نبودن را یک ناراحتی غیرقابل تحمل می داند.

خیلی از اشخاص موفق و مشهور دنیا از دسته ی همین افراد وسواسی مضطرب هستند،

چون شکست برای آنها غیرقابل تحمل و پلی است برای پیروزی!

برخلاف انسان های سالم که شکست چندان نگرش آنها را نسبت به خودشان تغییر نمی دهد.