معرفی کتاب: انجمن مخفی

رویایم همیشه این بوده به نقطه ای برسم که بتوانم به انواع سلایق در انواع سنین، کتاب و فیلم مفید معرفی کنم. بنابراین تصمیم گرفتم اولین پستم را با معرفی کتاب شروع کنم و اتفاقاتی که مرا به چنین کتابی رساند و برداشت و تحلیل خودم از آن را به اشتراک بگذارم. از هر نظر و نقد و گفتگویی در انواع سلیقه ها و عقیده ها هم استقبال می کنم.

برای شروع رمانی را که حدود سه ماه قبل خواندم را معرفی میکنم. کتاب «انجمن مخفی» نوشته احمد شاکری سال 1392. داستان آشناییم با این کتاب از جایی شروع شد که یکم اردیبهشت به مرکز آموزشی خدمت سربازی در قزوین اعزام شدم. از آنجا که متاهل بودم تصورم بر این بود که آخر هفته ها می توانم به خانه برگردم بنابراین وسیله خاصی با خودم نبردم. اما از این خبرها نبود و به طور قاطع اعلام کردند قرار است به مدت یک ماه اینجا در قرنطینه کامل به سر ببریم!

بگذریم از این که بعد از شنیدن خبر چه حالی شدم اما بزرگترین مشکلم این بود که کتابی با خود نیاورده بودم و هیچ دسترسی ای به بیرون از پادگان نداشتم. شرایط سختی بود و میدانستم اگر کتابی برای خواندن پیدا نکنم این یک ماه برایم مثل یک سال خواهد گذشت. قطعا کار خدا بود که همان روز اول یکی از دوستان قدیمم را در گروهان دیدم و خیلی زود مرا به مراد دلم رساند و کتابی را به من قرض داد.

«انجمن مخفی» از همان ابتدا من را گرفت. با این که نثر تاریخی ثقیل و مملو از واژگان قدیمی داشت اما چیزی عجیب در کتاب مرا با خود می کشاند تا داستان را دنبال کنم. قبلا رمان «عریان در برابر باد» آقای شاکری را خوانده بودم. با جرئت می توانم بگویم ایشان در فضاسازی بهترین نویسنده ایرانی هستند و در این کتاب هم فضاسازی و توصیفات کاملا نقطه قوت بود. شاید هم همان عاملان ناشناخته ای بودند که مرا با کتاب همراه می کرد.

کتاب در سه مقطع تاریخی مختلف روایت می شود که هر مقطع سبک و نثر متفاوتی دارد. داستان اصلی در مورد شخصی به نام بهاء است که پس از سال ها تحصیل در در خارج از کشور در رشته طبابت به ایران بازمی گردد و بازگشت او با حوادث سیاسی اواخر دوره قاجار همراه می شود. در این میان بهاء درگیر مسائلی همچون عشق دوران کودکی، بازداشت پدرش توسط اداره نظمیه و حوادثی عجیب در مدرسه ای وقفی در محله عولادجان تهران می شود.
همزمان بهاء در حال مطالعه سفرنامه بنیان گذار این مدرسه یعنی شخصی به نام یحیای برمکی است که داستان دوم کتاب در این سفرنامه روایت می شود. یحیی که در راه زیارت سرزمین کربلا می باشد همزمان داستان سوم کتاب را که شرحی متفاوت از واقعه عاشوراست نقل می کند.

• داستان به خصوص در روایت های دوم و سوم از ساختار کلاسیک خارج می شود و به روایتی خیال انگیز با ساختاری نو تبدیل می شود. در مجموع اگر به این گونه سبک ها و موضوعات علاقه دارید خواندن کتاب به شدت توصیه می شود.

و بازهم تاکید میکنم کتاب در زمینه فضاسازی و توصیفات می تواند بسیار آموزنده باشد.