از کرشمه‌ی موشواره تا درخشش گوشواره

مدتی‌ست می‌خوام از سرویس‌های جدیدمون بنویسم. وسوسه‌ی غریبی‌ست. دوست داری سرویس‌هات رو معرفی کنی. ولی می‌دونی در پی هر معرفی، آرامش خودت و تیم از دست می‌ره. پس داریم دموی‌لایو آماده می‌کنیم که خودمون درگیر دمو نباشیم.

مدتی‌ست اومدم مونترال. مونترال این روزا شده بهشت هوش‌مصنوعی و یادگیری‌ماشین. راستش به اصرار بچه‌های تیم اومدم. جاه‌طلبی و اشتیاق بچه‌های تیم بر ترس‌های من غلبه کرد. کندم و اومدم اینجا. بچه‌ها معتقد بودن باید از لاک خودمون بیرون بیایم. انرژی بسیاری صرف کردن تا من رو از غار تنهاییم توی اکباتان بیرون بکشن و بفرستن به سرزمین‌های سرد شمالی.

همیشه با هر حرکت و جابجایی به فرصت‌هایی نزدیک می‌شیم و از فرصت‌های دیگری فاصله می‌گیریم. برای من دوری از بچه‌های تیم و صبحونه‌های پارک طالقانی، دوستان و فامیل، بچه‌های خوب تیم‌های مشتری، فاندرها، دورهمی‌ها، کافه‌ویونای اکباتان و ... فرصت‌‌‌هایی‌ست که این روزا ازشون خیلی دورم.

ولی خوب فرصت‌های جدیدی هم فراهم شد که تونستیم با همت بلند تیم (که تک تکشون بی‌نظیرن) کم و بیش ازشون بهرمند بشیم. اول اینکه فرصتی پیش اومد تا مطمئن شیم ما به اندازه‌ی کافی خوبیم برای اینکه در بازارهای آزاد مشتری‌ داشته باشیم. نه اینکه فقط ما خوبیم. همه‌ی ما خوبیم. همه‌ی بچه‌هایی که دستی در کار دارن اونقدر خوبن که می‌تونن در بازارهای آزاد هم سهمی داشته باشن. فرصتی پیش اومد تا تک‌تک بچه‌های تیم ارزش‌های واقعی خودشون رو نمایش بدن. بعدها از این تجربه بیشتر می‌نویسم.

صادقانه بگم، تک تک برنامه‌نویس‌های ایرانی که توی اون تنگنا با فیلترنت و تحریم و مانور قطعی اینترنت و ... دست و پنجه‌نرم می‌کنن و سرویس‌ها و اپ‌هایی رو توسعه می‌دن، روزی که تحریم‌ها فروکش کنه، می‌تونن به سادگی در مارکت‌های آزاد ارزش آفرین باشن.

برگردم توی کافه. توی کافه‌‌های اینجا (حداقل اونایی که پاتوقم شدن) در بین گفتگوهایی که به گوش می‌رسه، همیشه نام الگوریتم‌ها و تکنیک‌های یادگیری‌ماشین و ابزارها رو می‌شنوم. تقریبا تمام بازیگران این صنعت اینجا دپارتمان و تیم‌هایی مستقر دارن. توی اصفهان وقتی پیاده‌روی زیبای میدان نقش جهان رو طی می‌کنی، در هر حجره هنرمندی نشسته و ارزشی خلق می‌کنه. فکر می‌کنم پاتوقشون اونجاست. اینجا همون وضعیت رو در هوش مصنوعی تجربه می‌کنی.

توی ایران سرویس‌هایی که توسعه داده بودیم بیشتر بر رفتار کاربر (کلیک‌استریم) متکی بود. دوسال آخر روی کامنتوم که متن فارسی رو پراسس می‌کرد هم کار کرده بودیم. در نسخه‌ی وطنی کامنتوم از تاکسونومی واژه‌ها استفاده کرده بودیم. اینجا نسل جدیدی از کامنتوم رو توسعه دادیم که دیگه توش از تاکسونومی و وردنت بهره نمی‌بریم. بی‌رحمانه تمام لایبرری‌های قدیمی و تاکسونومی و وردنت و ... رو پاک کردیم از پروژه. الان شبکه‌‌ی عصبی‌ عمیق و خالص شده. از نتیجه‌ی کار راضی‌ایم. در پردازش تصویر هم پیشرفت‌های خوبی داشتیم. دموی لایو بزودی آماده می‌کنن بچه‌ها. خلاصه براتون بگم از کرشمه‌ی موشواره تا درخشش گوشواره رو این روزا پردازش می‌کنیم. اوضاعمون از نظر فناوری و تیم خوب و مرتبه به لطف خدا. مهمترین پیشرفتی که حاصل شده اینه که تیم دیگه مث قدیم به من وابسته نیست. البته کمک می‌کنم. ولی دیگه یک سولوی تک نفره نیست. اینجا چیزای زیادی یاد گرفتم که یک به یک پست می‌کنم همینجا توی ویرگول.

فقط اینو باید بگم. اگر در گوشه‌ی کافه‌ای با کدی سر و کله می‌زنید، اگر از نمره‌های دوران دانشگاهتون راضی نیستین، اگر دوره‌ای آنلاین رو دنبال می‌کنید به سختی و کندی یاد می‌گیرین، اگر درحالی که باگی رو فیکس می‌کنید، صدتا باگ جدید می‌سازین، اگر این روزا درگیر راه‌اندازی سرویسی هستین و با هزار مشکل دست و پنجه نرم می‌کنید، اگر جیبتون خالی‌ست، اگر گاهی ناامید می‌شین، اگر انتظار بیشتری از خودتون دارین، اگر تعدیل شدین و کارتون رو از دست دادین و این روزا با پروژه‌‌ای کوچک خودتون رو سرگرم کردین و هزار شاید و اگر دیگه... این رو به یاد داشته باشین که شما خیلی خوبین. واقعا خوبین چون حرکت می‌کنید. مهم نیست الان اوضاع‌تون چطوره. همین مسیر رو ادامه بدین. شما به اندازه‌ی کافی خوبین و باید به راهتون ادامه بدین. باید آماده بشین برای روزی که فرصت‌ها در اختیارتون قرار می‌گیره. برای روزی که درها باز می‌شه.

سال ۹۸ اتون رو با اشتیاق شروع کنید. با اشتیاق کد بنویسید. مشکلات رو در آغوش بگیرید و حلشون کنید. به خودتون و دنیا نشون بدین شما خیلی خوبین. بدون این مشکلات چطوری می‌تونید خیلی خوب باشین؟ پس برین جلو. همینه. مسیر درست همینه. حرکت کنید. متوقف نشید. شما خیلی خوبین وقتی حرکت می‌کنید.