کلیپ : مریخ را تنها بگذارید Leave Mars Alone

کلیپِ مفهومیِ غروب خورشید، که با صدا و تصویر واقعی از مریخ، با تمِ باران و رعد برق تهیه شده و نمایی از آینده ی نسل بشر را در خانه های فضایی، که ابدا با زمینِ ما قابل مقایسه نیست را، با هدف توجه به تداوم حیات بر روی این سیاره بی همتا به تصویر می کشد. بیایید به یکدیگر و به محل سکونت مان عشق بورزیم و زمین را جایی بهتر برای زندگی کنیم ...

این کلیپ به عنوان دومین محتوای تولیدی شرکت داده شده در پویش #پیک_زمین تقدیم همه شما خوبان می کنم و تقاضا دارم به آنچه که پیش روی ما می باشد توجه نمایید. باشد که مشغله مان محل زندگی مان باشد نه پرداختن به گریبان دیگران. کافی است به اطراف مان با دقت بیشتری نگاه کنیم، آسمانی را خواهیم دید که دیگر پرندگان همچون گذشته در آن به اوج نمی روند. صدای پرواز دسته جمعی کلاغ ها را نمی شنویم و موسی کو تقی ها دیگر برای اندکی دانه به تاقچه مان سر نمی زنند. دیگر همچون قبل به درختان آب نمی دهیم و به فکر نخ و چوبی برای محافظت از حریم آنها نیستیم و برای مان مهم نیست که بچه های قدیمی، توپ شان به بالای درختی نمی افتد، زیرا آنها سرگرم دنیای دیگری هستند و ما سرمان در لاکی دیگر.

درب خانه بوی خاک آب پاشی شده نمی دهد و نم صبحگاهی دیگر وجود ندارد تا واژه چاییدن را بر زبان بیاوریم و مادر، به نازکشیِ مان برآید و دم نوشی مهمان قوریِ آب بندی شده اش شویم. گلدان های خانه را در منزل خواهر می توان یافت یا همسایه ی کناری، آخر ما که حوصله طبیعت را نداریم و عاشقی مان از شمعدانی هایِ شاعری به استیکرهای مصنوعی پر کشیده است، آنها نیازی به آبیاری ندارند و همیشه در پشت صفحه ای به نمایش درخواهند آمد، نه به رویش. زندگی مان شده پر ز شیفت و دونقطه هایی، که با یک عدد، خنده های ندیده به گریه مبدل می شوند و اینگونه است که آغوش های گرم و شیدایی مان را به انحراف کشیده ایم.

باید یاد بگیریم بذری بکاریم، یک دانه، یک نهال یا یک شاخه ی کوچک که از قلمه ای با یک شکاف ماهرانه به سایه بانی مبدل شود،تا ندای زندگی را برای جولان مرغان به هجرت رفته بسراید. باید بیلچه ای داشته باشیم با یک چنگک خاک کشی مانند گذشته که در انباری هر خانه ای، پیدا میشد دیر زمانی، تا خاک را برای نفس کشیدن ریشه های مان زیر و رو کنیم، نه زندگی دیگری.

باید به خانه مان برگردیم، به روستایی که در حیاط اش همیشه بوی سبزی های تازه عمرمان را صد ساله میکرد و دام را به چرا ببریم، آب را به مسیر برگردانیم و چاه را به دست مغنی بسپاریم تا زمین از شرمندگی حیواناتی که او را برای قطره ای در می نوردند نجات دهیم.

و سیب را به شاخه های درختان برگردانیم، تا بچه های ده پایین برای چیدن اش هفته ها نقشه بکشند و آن را برای شاخه ای کمی اینطرف تر از دیوار، در ذهن پرورش دهند، باغبان دنبال شان کند و شب ها داستانِ شان میوه هایی باشد که می دانند بهار به بار خواهد نشست.

ما دلتنگ شکوفه ایم، چون زمین دل اش تنگ است، ما شرمنده می شویم، چون زمین شرمنده است و ما همواره تنهاییم، به تنهایی زمینی که آسمان اش به آلودگی، برف و بارانی ندارد. چاره این است که زمین را نجات دهیم، تا او نیز جانی تازه بگیرد و نفسی بکشد و روح هردو مان، جانی تازه بگیرد. آنوقت است که او می بخشد و ما می بخشیم و دگر، سفینه ای برای یافتن حیات، به سیاره ای دگر، سفر نخواهد کرد ...

از اینکه این کلیپ را مشاهده و متن را مطالعه فرمودید سپاسگزارم.

به زمین توجه کنیم تا به مریخ نرویم ...

نویسنده : علیرضا ناجی
ایمیل : gwmorteza@gmail.com
سایر مقالات : https://virgool.io/@gwmorteza
لینک اینستاگرام : https://www.instagram.com/p/CMXHCPjn3QW
هشتگ پیک زمین را توسعه دهیم : #پیک_زمین