مهم ترین درس سفر انسان به ماه

نیل آرمسترانگ را می شناسید. نمی شناسید؟ حداقل مطمئنم که اسمش برایتان آشناست.

نیل آرمسترانگ اولین انسانی است که در ماموریت آپولو 11 بر روی کره ماه پا گذاشت.

میلیون ها انسان قدم گذاشتن او بر روی ماه را در سال 1969 به صورت زنده تماشا کردند و به ستایش عظمت تکنولوژی و دست آوردهای انسان نشستند.

اما اگر از من بپرسید، اصل داستان جای دیگری بود. در کنار تمامی عجایب خلق شده در این سفر پر رمز و راز، اولین مهم دیگری وجود داشت که با کمی تفکر می توان به ابعاد دیگری از این سفر پی برد.

این بار به نفر راست در تصویر آپولو 11 نگاه کنید. جناب آقای باز آلدرین (Buzz Aldrin) رو می بینید. براتون جالب خواهد بود اگر بدونید که آقای آلدرین اولین نفری بودند که در ماه ادرار کردند.

بله انسان ها در ماه ادرار و البته شماره 2 انجام دادند. پیدا کردن مستندات این واقعه کار سختی نیست و جالبه بدونین که بسته های این هنرنمایی های انسان همچنان منتظر سال 2024 هست که یکی سیفون رو بکشه.

اما بگذارید به بزرگترین درس رفتن انسان به ماه بپردازیم.

زمانی که خبرنگاری از آقای باز آلدرین درباره حس او که در ماه اولین WC را بنیان گذاری کرد پرسید، آقای آلدرین جواب داد :

در آن جهنم اولین کاری که کردم این بود که در لباس خود ادرار کردم.

برای یک لحظه تمامی تکنولوژی به مار رفته در آپولو 11 را فراموش کنید. تمامی زرق و برق تبلیغات، پخش زنده و احساس شگفت انگیز پا گذاشتن انسان در کره ای که هر شب در آسمان می بینید را کنار بگذارید. چشمان خود را ببندید و به ماه از چشم آلدرین باز نگاه کنید. به آن جهنم!

اگر به زمین نگاه کنیم و خیلی خوش شانس باشیم، قاره ای که در آن به دنیا آمده ایم رو به ماه باشد و بتواند از احساس وحشتناک نداشتن آسمان کمی بکاهد.نداشتن آسمان! تا به حال به نداشتن آسمان فکر نکرده بوده ای؟ جایی که خانه رویاهای آدمی است؟ اگر آسمان نداشتیم، آیا جهنم آلدرین بود؟

حال فکر کنید که زمین در حال غروب کردن است . کم کم به پشت افقی متشکل از توده هایی از خاک سفید می رود و محو می شود.

افق را می بینی. انتها را می بینی. افق در درختان، زیبایی ها آسمان، ابرها، طلوع ها و غروب ها محو نمی شود. بلکه با نگاهی سهمگین به چشمانت زل می زند. افق دیگر دور و مبهم نیست. افق جدی تر از آن است که ما فکر می کردیم.

سخن پایانی

اگر هم فرض کنیم انسان به غیر از آن که توانست ادرار و مدفوع خود را با موفقیت در ماه رها کند، دست آورد دیگری هم داشته ( فارغ از منظر تکنولوژی)، می توانیم به حجم بی اهمیت بودن آن پی ببریم. برای ماه اهمیتی ندارد که ما چه پوشیده ایم، چه کتابی می خوانیم، با چه کسی در رابطه هستیم و در چه فکری برای آینده. ماه نسبت به ما انسان ها یک وجود مطلق است. بزرگترین چالش انسان در این سفر تاریخی رو به رو شدن با یک کره بی اهمیت است. کره ای که وجود ما برای آن تفاوتی ندارد. چیزی که هیچ گاه آن را تجربه نکرده بودیم.

شاید در نسل های آینده DNA هایی پیدا کنیم که بیش از آنچه که بزرگان عرصه های فلسفه و منطق تلاش کرده اند ما را یاری کند که یادمان نرود، ما مرکز جهان نیستیم.

و من فکر می کنم که تمامی نیازمندی های فلسفی آن را می توان در اولین ادرار انسان در ماه کشف و درک کرد.

خرداد 1399