همۀ برنامه‌نویس‌ها چند شغله‌اند
مگر دروغ می‌گویم؟ برنامه نویس‌ها هم معلم‌اند، هم مترجم و هم استاد حل مسئله. مگر هرکدام از این‌ها خودش یک شغل جداگانه نیست؟
برنامه‌نویس‌ها معلم‌اند، از آن معلم‌های سخت‌گیر
برنامه نویس بودن فقط به یک جا نشستن و تایپ کردن کدهای عجیب و غریب نیست. باید به موجودی که فقط 0 و 1 بلد است بفهمانی چطور اطلاعات یک بیمار را بگیرد، تجزیه و تحلیل کند و تشخیص دهد کدام بخش بدنش درست کار نمی‌کند. باید فقط با الفبای 2 حرفیِ 0 و 1، به موبایلت یاد بدهی از بین هزاران مسیر و جاده، تو را به مقصدت برساند. باید وقت‌هایی که بیمار اورژانسی داری، لحظاتی که دل توی دلت نیست به دیدار یار برسی یا حتی وقتی در دل جاده هستی، راهنمایت باشد. باید بتوانی به این موجودِ بدونِ دست و پا بگویی از فلان رستوران برایت چلو کباب نگینی با گوجۀ اضافه و نوشابه مشکی رژیمی کوکاکولا سفارش دهد. فکر نمی‌کنم هیچ شاگردی به کم سوادی این کامپیوترها وجود داشته باشد. الحق که برنامه نویس‌ها معلم‌های خوبی‌اند.
برنامه نویس‌ها مترجم‌اند، از آن مترجم‌های دقیق
برنامه نویس‌ها حرف ما را به زبانی که کامپیوتر بفهمد ترجمه می‌کنند. تازه! نه از این ترجمه‌های گوگل ترنسلیتی. یک حرف یا نقطه یا حتی یک فاصله را جا بیندازند، این کامپیوتر فلان فلان شده لج می‌کند و می‌گوید:« error!!! داداش من که نمی‌فهمم منظورت چیه. لطفا خط 8 رو درست کن تا بفهمم چه میگی!» حالا باورتان شد که برنامه نویس‌ها مترجم‌های خوبی هستند؟
برنامه نویس‌ها استادند، استاد حل مسئله
برنامه نویسی اینطور نیست که سیستم را روشن کنی و شروع کنی به نوشتن کدها. برای برنامه‌نویسی باید بهترین راه حل را ارائه کنی، شرایط مختلف را در نظر بگیری و حواست به همه چیز باشد. اگر حالت 1 نشد، حالت 2 را انجام بده، 2 نشد، 3 را انجام بده. 3 هم نشد یک پیغام نشان بده که مشکل را بگوید و خلاصه برای هر مشکلی یک راه‌حل طراحی می‌کنی. مثلا در همان برنامه مسیریابی اگر یک کوچه را اشتباه بروی، سریع یک راه جدید برایت پیدا می‌کند که گم نشوی.
راستش این مثال‌ها توی چشم‌ترین کارهایی هستند که با کمک برنامه نویسی آسان‌تر شده‌اند. اگر بخواهم از تاثیر برنامه‌نویسی بر علوم فضایی، پزشکی، ریاضیات و ... بگویم، احتمالا باید 256 روز برایتان حرف بزنم. مثل امروز که 256اُمین روز سال است و به حرمت بیشترین مقدار منحصر به‌فردی که یک بایت تولید می‌کند، در این روز به یاد برنامه‌نویس‌ها هستم.
برنامه‌نویس عزیز؛
شب بیداری‌ها، گردن‌دردهای مزمن، چشم‌های ضعیف و آستیگمات شده و سندرم تونل کارپال آسیب‌هایی‌ست که برای حل مشکلات مردم به جسم‌تان وارد می‌شود. ممنونیم که ارتباط برقرار کردن، پیام دادن، جابه‌جایی، علم آموزی و حتی پیتزا خریدن را برایمان آسان‌تر کرده‌اید.
زندگی‌تان بدون باگ!
مطلبی دیگر از این انتشارات
نسل همیشه ترسیده
مطلبی دیگر از این انتشارات
یک نسخه از این فیلم را بفرستید برای دیوید فینچر !
مطلبی دیگر از این انتشارات
۳ باور غلط مدیران کسب و کارهای کوچک درمورد اینستاگرام