معرفی فیلم "پدر"

هرچی از مهارت آنتونی هاپکینز بگم،کم‌گفتم.دیگه خودتون از مهارت های این بازیگر خبر دارین(مخصوصا فیلم سکوت بره ها ). با دیدن این فیلم واقعا پا به پای شخصیت آنتونی زجر کشیدم و گریه کردم و ریختم بهم . چقدر زوال عقل می‌تونه اذیت کننده و نابود کننده باشه.

این فیلم نوشته و ساخته ی فلوریان زلر هست که تصویر قدرتمندی از زوال عقل و تغییر رفتار ارتباط فرزندان با والدینی که دچار آلزایمر میشن را بخوبی نشان میده. طراحی صحنه و فضای فیلم هم به کمک القای پیام فیلم و حس و حال اون اومده و واقعا چیزی کم نگذاشته. انگار همه چیز دست در دست هم داده اند تا تصویر واضحی از زندگی یک فرد مبتلا به آلزایمر و سختی های که باهاش روبرو هست را به تصویر بکشند. این فیلم اقتباسی از یک نمایشنامه به همین نام هست.

علاوه بر این ، چیزی که شایان تقدیر هست ، هم زمانی نویسندگی و کارگردانی این اثر بی نظیر هست که امری دشوار و دور از ذهن است . داستان فیلم درباره یک پیرمرد مبتلا به آلزایمر هست که بیماریش در حال پیشرفته و از کمک فرزندش(با بازی اولیویا کلمن ) امتناع می‌کنه. هم زمان تار و پود ذهنش در حال نابودی هست و کم کم اونو از پا در میاره.

چگونگی بیان این موضوع و همراه کردن بیننده با آنتونی هست که این فیلم را متمایز می‌کنه.فضاسازی و همذات پنداری به قدری قوی هست که شما هم مثل آنتونی مدام دچار شک و تردید میشید و ربط دادن عوامل مختلف براتون سخت میشه و مدام در حال کندوکاو ذهنی هستید . حتی لباسی که بازیگران هم می‌پوشند ، گیج کننده هست و مدام به خودتون میگید الان زمان متفاوتی هست یا همان روز هست؟! . همین هست چالش ایجاد می‌کنه و بیننده را میخکوب خودش می‌کنه. حتی موسیقی فیلم هم به این گیجی دامن میزنه و دارای یک حالت هیجان و پارانوییدی هست.

از حالات صورت آنتونی هاپکینز را اصلا غافل نشید و ازش راحت نگذرید. حرکات صورتش ، طیف عظیمی از احساسات را به بیننده منتقل می‌کنه ..انواع مختلف گیجی ، وحشت زدگی و اندوه یک انسان رها شده.

خیلی کم پیش میاد که من موقع فیلم دیدن احساساتی بشم ولی موقع دیدن این فیلم پایه پای آنتونی زجر کشیدم و گریه کردم.