نقدی بر فیلم Dogvile اثر لارس فون‌تریه

داگویل سعی بر این دارد تا خود را از مدیوم سینما خارج سازد و در این کار موفق است. در این فیلم با میزانسنی نسبتا عجیب روبه رو هستیم، چرا که برای اولین بار است که با میزانسنی غیرحقیقی روبه رو هستیم.
میزانسن؛ چون حقیقی نیست بنابراین نمیتواند به میزانسنی واقعی تبدیل شود، شمایل داگویل بسیار متفاوت است با دیگر فیلم ها در سبک ڈگما
فون تریه ژانر ها را بلد است و خیلی باسواد و مخاطب شناس است اما فیلم هایش گاهی دچار افراط و تفریط میشود و تعادل خود را از دست می دهد و این باعث
حرص دادن مخاطب می‌شود.

فون تریه بر روی اختتامیه فیلم هایش سرمایه گذاری می‌کند، در اکثر فیلم های وی با افتتاحیه ای خوب و معمولی روبه رو هستیم و با پایان و اختتامیه هایی محشر و دیوانه کننده. داگویل نیز یک اختتامیه سهمگین دارد که پس از آن مخاطب تنها کاری که می تواند ا انجام دهد، سکوت است، چرا که ۳ ساعت از وقت خود را به فیلمی داده است که پاسخ سوال انسان چیست و چه میشود را داده است، هر چند که پاسخ هایش نسبی است اما همان که یک فیلم بتواند این کار را، حتی به صورت نسبی انجام دهد یک دستاورد بزرگ برای فیلم و کارگردان آن است.