شرم ،سکوت، تابوی بی اختیاری ادراری!

بی‌اختیاری ادرار ، معضلی است که میلیون‌ها نفر را در سرتاسر جهان تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما همچنان به دلیل تابو بودن در اجتماع با احساس گناه و شرم مبتلایان ، مخفی مانده است.

بی اختیاری ادرار به دفع غیر ارادی ادرار می گویند که ممکن است برای هر فردی صرف نظر از سن، جنسیت یا وضعیت سلامتی اتفاق بیفتد. اغلب به دلیل ضعیف شدن عضلات لگن، آسیب عصبی یا مثانه بیش فعال ایجاد می شود و می تواند تأثیر عمیقی بر کیفیت زندگی فرد داشته باشد. افراد مبتلا به بی اختیاری ادرار ممکن است از حضور در اجتماع اجتناب کنند، یا احساس شرم و خجالت را تجربه کنند و با انزوای اجتماعی دچار افسردگی و اضطراب شوند.

متاسفانه بی اختیاری ادرار هنوز یک معضل حل نشده اجتماعی است. در بسیاری از فرهنگ ها "تابو" محسوب می شود. افراد ممکن است تمایلی به مشاوره پزشکی یا درمیان گذاشتن علائم خود با نزدیکان خود نداشته باشند، که منجر به انزوا و احساس درماندگی می شود.

البته معتقدم که شکستن سکوت پیرامون بی اختیاری ادرار و افزایش آگاهی در مورد این وضعیت بسیار مهم است.

از سوی دیگر باتوجه به این بیشتر مبتلایان به این بیماری افراد مسن به اصطلاح بزرگ خاندان ،ریش سفیدان خانواده هستند به خاطر عدم تحمل فشار های اجتماعی و بروز نگرانی های بی مورد اطرافیان ، حاضر به مشاوره با افراد حایز صلاحیت مانند داروساز یاپزشک خود نیستند و تمایلی به مطرح کردن مشکلات خود با دیگران ندارند.

شکستن تابو:

یکی از راهکارهای موجود برای حل این موضوع، آموزش عمومی درباره علل و درمان بی‌اختیاری ادرار و افزایش آگاهی است. به عنوان مثال، تمرینات کف لگن، تمرین مثانه و مصرف دارو می تواند به مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی کمک کند. با ارائه راهکارهای علمی موجود، می‌توانیم مبتلایان را توانمند کنیم تا سلامتی خود را دوباره بازیابند.

راه دیگر برای شکستن تابو، ایجاد یک محیط حمایتی و فراگیر برای افراد مبتلا به بی اختیاری ادرار است؛ که می تواند شامل ارائه امکانات و معرفی اقلام بهداشتی، مدیریت بی اختیاری در فضاهای عمومی، ترویج گفتگوهای باز و صادقانه در مورد این شرایط و به چالش کشیدن انگ و کلیشه های اجتماعی این معضل باشد. با عادی سازی بی اختیاری ادرار به عنوان بخشی از طبیعت از مصائب انسانی، می توانیم شرم و انزوا را که اغلب با آن همراه است کاهش دهیم.

درمان های دارویی برای بی اختیاری ادرار شامل داروهایی است که به شل شدن عضلات مثانه یا کاهش میزان ادرار تولید شده توسط کلیه ها کمک می کند. علاوه بر این، درمان‌های غیردارویی مانند تمرینات کف لگن، تمرینات مثانه و تغییرات رفتاری وجود دارد که می‌تواند به کاهش دفعات و شدت بی‌اختیاری ادرار ،کمک کنند. توجه به این نکته ضروری است که بی اختیاری ادرار بخشی طبیعی از مشکلات افزایش سن نیست و افراد در هر سنی می توانند تحت تاثیر این بیماری قرار گیرند. همچنین حتما این نکته را به یاد داشته باشید که افراد مبتلا به بی اختیاری ادرار تنها نیستند و راهکارهای گوناگونی برای کمک به مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی در دسترس قرار دارد.

افراد مبتلا به بی اختیاری ادرار می توانند با اجرای مجموعه ای از استراتژی ها و اصلاح شیوه زندگی، علائم خود را به صورت روزانه مدیریت کنند. در اینجا توجه به چند نکته ممکن است مفید باشد:

تمرینات ورزشی : حرکات ورزشی متعددی وجود دارد که می تواند با تقویت عضلات کف لگن به مدیریت

بی اختیاری ادرار کمک کند. عضلات کف لگن ،ماهیچه هایی هستند که از مثانه، رحم و راست روده حمایت می کنند و تقویت آنها می تواند کنترل مثانه را بهبود بخشد و بی اختیاری را کاهش دهد. در اینجا چند تمرین وجود دارد که ممکن است مفید باشد:

تمرینات ورزشی برای عضلات کف لگن: ورزش هایی که عضلات کف لگن را تقویت می کنند می توانند به بهبود کنترل مثانه و کاهش دفع غیرارادی ادرار ،کمک کنند. این تمرینات شامل انقباض و شل کردن عضلات کف لگن است که عضلاتی هستند که از مثانه، رحم و راست روده حمایت می کنند. برای اطلاعات بیشتر در مورد نحوه انجام صحیح این تمرینات می توانید از مشاوره پزشکی یا متخصص فیزیوتراپی بهره مند شوید.

تعداد دفعات تمرینات ورزشی برای عضلات کف لگن برای بی اختیاری ادرار بسته به نیاز فرد و شدت علائم آنها متفاوت است. به طور کلی، انجام تمرینات کف لگن حداقل 3 بار در روز با هدف افزایش تدریجی به 5-6 بار در روز توصیه می شود. هنگام شروع تمرینات کف لگن، مهم است که با تعداد کمی از تکرارحرکات تکرار شروع کنید و به مرور زمان و با قوی شدن عضلات به تدریج افزایش دهید. همچنین توصیه می شود بین تکرارها استراحت کنید تا از فشار بیش از حد عضلات کف لگن جلوگیری کنید.

کگل: کِگِل (kegel)شناخته شده ترین تمرینات کف لگن است و شامل انقباض و شل کردن ماهیچه هایی است که برای توقف جریان ادرار استفاده می شود. برای اجرای کگل، بنشینید یا دراز بکشید و عضلات کف لگن را به مدت 5 تا 10 ثانیه منقبض کنید، سپس برای مدت مشابه استراحت کنید. این تمرین را 15-10 بار و چند بار در روز تکرار کنید.

حالت پل: ژست بریج یک ژست یوگا است که می تواند به تقویت عضلات کف لگن کمک کند. برای انجام ژست بریج، به پشت دراز بکشید و زانوهای خود را خم کرده و پاها را روی زمین قرار دهید. باسن خود را به سمت سقف بلند کنید و پاها و شانه های خود را روی زمین نگه دارید. 5 تا 10 ثانیه در این حالت بمانید، سپس باسن خود را پایین بیاورید.این حرکت را 15-10بار، چند بار در روز تکرار کنید.

اسکوات: حرکت اسکات یا به عبارت صحیح تر اسکوات (squat) می تواند با درگیر کردن عضلات باسن و ران به تقویت عضلات کف لگن کمک کند. برای انجام اسکوات، پاهای خود را به اندازه عرض لگن باز کنید و بدن خود را به آرامی پایین بیاورید(زاویه 90 درجه)، انگار روی صندلی نشسته اید. وزن خود را روی پاشنه های خود نگه دارید و مطمئن شوید که زانوهای شما از انگشتان پا امتداد نمی یابد. به حالت ایستاده برگردید و 15-10 بار، چند بار در روز این حرکت را تکرار کنید.

تمرین شیر آتش نشانی: حرکت شیر آتش نشانی یک تمرین ساده است که می تواند به هدف قرار دادن عضلات کف لگن و لگن کمک کند. برای اجرای شیر آتش نشانی، چهار دست و پا پایین بیایید و دست ها و زانوهای خود را روی زمین قرار دهید. یک زانو را به سمت بیرون بکشید و پای خود را خم کنید. پای خود را به عقب پایین بیاورید و در سمت دیگر این کار را تکرار کنید. این حرکت را 15-10 بار در هر طرف، چند بار در روز تکرار کنید.

توجه به این نکته مهم است که بهبود علائم بی اختیاری ادرار، ممکن است چند ماه ورزش مداوم طول بکشد. همچنین همکاری نزدیک با یک متخصص فیزیوتراپی یا فیزیکال تراپیست برای اطمینان از انجام صحیح تمرینات و نظارت بر پیشرفت حایز اهمیت است.

توجه به این نکته ضروری است که اثربخشی تمرینات کف لگن برای بی اختیاری ادرار به تمرین مداوم و منظم بستگی دارد. ممکن است چند هفته یا ماه مداوم طول بکشد تا اینکه علائم بی اختیاری ادراری بهبود یابد. همچنین پایش توسط متخصص فیزیوتراپی برای اطمینان از انجام صحیح تمرینات و نظارت بر پیشرفت بسیار مهم است.

چند راه برای پیگیری ریتم تمرینات شما وجود دارد:

دفترچه یادداشت داشته باشید: از تمریناتی که هر روز انجام می دهید، از جمله تعداد تکرارها و هر یادداشت دیگری درباره تجربه خود یادداشت کنید. این می تواند به شما کمک کند تا ببینید چند بار تمرینات را انجام می دهید و آیا در طول زمان پیشرفت می کنید یا خیر.

استفاده از دستگاه تمرین عضلات کف لگن: دستگاه تمرین عضلات کف لگن، مانند دستگاه مخروط واژن یا بیوفیدبک، می تواند به شما کمک کند تا پیشرفت خود را با دقت بیشتری دنبال کنید. این دستگاه ها نتایجی در مورد قدرت عضلات کف لگن ارائه می دهند که می تواند به شما کمک کنند تا بهبودی و تمرینات خود را در طول زمان نظارت کنید. به هرگونه تغییر در علائم بی اختیاری ادرار، مانند فراوانی و شدت بی اختیاری توجه کنید. اگر متوجه بهبودی در علائم خود شدید، این می تواند نشانه ای از کارآمد بودن تمرینات کف لگن باشد.

معاینات منظم پزشکی : معاینه های منظم یک پزشک می‌تواند به شما کمک کند تا پیشرفت خود را زیر نظر داشته باشید و هر گونه تغییرات لازم را در برنامه ورزشی خود انجام دهید. پزشک یا یک فرد متخصص مانند فیزیوتراپیست یا داروساز می تواند راهنمایی هایی در مورد نحوه انجام صحیح تمرینات و نحوه تنظیم روتین خود در صورت لزوم ارائه دهد.

به یاد داشته باشید که پیشرفت تمرینات کف لگن برای بی اختیاری ادرار می تواند به زمان و ثبات نیاز داشته باشد. با ورزش منظم و نظارت بر پیشرفت، می توانید کنترل مثانه خود را بهبود بخشیده و علائم خود را در طول زمان کاهش دهید.

آموزش مثانه: تمرین مثانه شامل افزایش تدریجی زمان بین دستشویی برای بهبود کنترل مثانه است. این تکنیک می تواند برای تمام افراد مبتلا به بی اختیاری ادراری موثر باشد.

تغییرات رژیم غذایی: برخی غذاها و نوشیدنی ها می توانند مثانه را تحریک می کنند و علائم بی اختیاری ادرار را بدتر کنند. این مواد غذایی ممکن است شامل کافئین، الکل، غذاهای اسیدی و غذاهای تند باشد. کاهش یا حذف این موارد از رژیم غذایی ممکن است به بهبود علائم کمک کند. دربین ایرانیان پرهیز از مصرف چای و نوشابه حاوی کافیئن ، تئوبرومین، تئوفیلین که مدر هستند ، بسیار موثر واقع می شود.

مدیریت مصرف مایعات: در حالی که هیدراته ماندن بدن مهم است، نوشیدن بیش از حد مایعات می تواند تکرر ادرار را افزایش دهد و علائم بی اختیاری ادرار را بدتر کند. یک فرد متخصص در امور پزشکی مانند داروساز ،اورولوژیست و... می تواند راهنمایی کند که چه مقدار مایع برای نیازهای فرد مناسب است.

داروها: داروهای متعددی در دسترس هستند که می توانند به کاهش علائم بی اختیاری ادرار کمک کنند، از جمله آنتی کولینرژیک ها، آگونیست های گیرنده بتا-3 و استروژن های موضعی. یک پزشک یا داروساز می تواند اطلاعات و مشاوره خوبی در این موارد که کدام دارو ممکن است برای نیازهای فرد مناسب باشد ، ارایه کند.

• داروهای بلوکه کننده های گیرنده های آلفا مانند تامسولوسین، آلفازوسین، سیلودوسین، ترازوسین و دوکسازوسین، عضلات صاف گردن مثانه و پروستات را شل می کنند، تخلیه مثانه را بهبود می بخشند و بی اختیاری ادرار را در مردان مبتلا به بی اختیاری آنی کاهش می دهند. داروهای آنتی موسکارینی، از جمله اکسی بوتینین، تولترودین، داریفناسین، سولیفناسین، فسوترودین، تروسپیوم و آگونیست های بتا آدرنرژیک مانند میرابگرون، انقباضات غیرارادی مثانه را با مسدود کردن گیرنده های کولینرژیک موسکارینی واقع در دیواره سلولی عضلانی روسری کاهش می دهند. با این حال، عوارض جانبی مانند خشکی دهان، یبوست، تاری دید، تاکی کاردی یا افزایش ضربان قلب ، خواب آلودگی و اختلال در عملکرد شناختی ممکن است تحمل دارو را محدود کرده و دوز را افزایش دهد.

برای مردانی که به تغییرات سبک زندگی یا ورزش های تقویت عضلات کف لگن پاسخ نمی‌دهند، یک داروی آلفا بلوکر به عنوان درمان اولیه پزشکی توصیه می‌شود که معمولاً عوارض کمتری دارند و بهتر از داروهای آنتی‌موسکارینی‌ها هست. اگر علائم بی اختیاری برطرف نشد، ترکیبی از دو داروی تامسولوسین و تولترودین ممکن است موثرتر باشد. در مردان مبتلا به بی اختیاری استرسی، افزودن داروی دولوکستین نیز کمک کننده است.

در حال حاضر چندین دارو برای بی اختیاری ادرار در دسترس هستند که می توانند به مدیریت علائم بی اختیاری ادرار و بهبود کیفیت زندگی کمک کنند.

آنتی کولینرژیک ها یک دسته از داروها هستند که معمولا برای درمان بی اختیاری ادرار استفاده می شوند. این داروها با مسدود کردن عمل استیل کولین، یک ماده شیمیایی که ماهیچه های مثانه را برای انقباض تحریک می کند، عمل می کنند. با کاهش انقباضات عضلات مثانه، آنتی کولینرژیک ها می توانند به بهبود کنترل مثانه و کاهش بی اختیاری کمک کنند.

دسته دیگری از داروهای مورد استفاده برای درمان بی اختیاری ادرار، آگونیست های بتا 3 هستند. این داروها با فعال کردن گیرنده های بتا 3 در مثانه عمل می کنند که به شل شدن عضلات مثانه و کاهش دفعات انقباضات کمک می کند. آگونیست‌های بتا-3 به‌ویژه برای درمان بی‌اختیاری ادراری مؤثر هستند، که مشخصه آن میل شدید و ناگهانی برای ادرار کردن است.

استروژن موضعی یکی دیگر از داروهایی است که می تواند برای مدیریت علائم بی اختیاری ادرار در زنان استفاده شود. استروژن به حفظ سلامت و ضخامت بافت های واژن کمک می کند، که می تواند کنترل مثانه را بهبود بخشد و بی اختیاری را کاهش دهد. استروژن موضعی مستقیماً بر روی واژن تاثیر می گذارند و می تواند یک گزینه درمانی موثر برای زنان مبتلا به بی اختیاری استرسی باشد که ناشی از ضعیف شدن عضلات کف لگن است. داروسازان راهنمایی های لازم در مورد نحوه مصرف وکنترل عوارض احتمالی مانند هیپرپلازی آندومتر یا سرطان سینه ارائه می کنند. . همچنین یکی دیگر از ویژگی های ارزشمندصفحه وی فارماسی تمرکز آن بر برنامه های درمانی فردی است. این صفحه اینستاگرامی راهنمایی در مورد چگونگی ایجاد یک برنامه درمانی که متناسب با نیازها و ترجیحات منحصر به فرد هر بیمار است را ارائه می دهد. این شامل اطلاعاتی در مورد چگونگی ارزیابی شدت و نوع بی اختیاری ادرار، و همچنین نحوه گنجاندن ترجیحات و ارزش های بیمار در فرآیند تصمیم گیری درمانی است. وی فارماسی علاوه بر پوشش جامع آخرین تحقیقات و بهترین شیوه ها در مورد بی اختیاری ادرار، راهنمایی هایی را در مورد نحوه مدیریت عوارض احتمالی و شرایط همزمان ارائه می دهد. این می تواند به ویژه برای متخصصان مراقبت های بهداشتی که بیمارانی را با مشکلات پزشکی متعدد مدیریت می کنند ارزشمند باشد.

در حالی که داروها می توانند برای مدیریت علائم بی اختیاری ادرار بسیار موثر هستند، توجه به این نکته مهم است که آنها تنها گزینه درمانی برای این بیماری نیستند. علاوه بر دارو، درمان‌های غیردارویی مانند تمرینات کف لگن، تمرین مثانه، و اصلاح رفتار نیز ممکن است برای مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی ضروری است.

برای زنانی که مایل به درمان سریعتر و قطعی هستند و مایل به پذیرش خطرات جراحی هستند، جراحی اسلینگ میدورترال گزینه بهتری نسبت به سایر راههاست.

گزینه های دیگر برای درمان شامل استفاده از پدهای بی اختیاری، کاتترهای ثابت، کاتترهای ادراری خارجی و گیره های بی اختیاری آلت تناسلی است. جراحی یک گزینه مناسب برای بیمارانی است که به مدیریت پزشکی پاسخ نمی دهند.

محصولات بهداشتی جاذب ادرار : محصولات جاذب مانند پد، پوشک بزرگسال و لباس زیر یکبار مصرف را می توان برای مدیریت بی اختیاری ادرار و محافظت در برابر دفع ناآگاهانه ادرار استفاده کرد. این محصولات در طیف وسیعی هستند و می توان آنها را زیر لباس پوشید. خوشبختانه به دلیل رقابت ،شرکت های تولید کننده این محصولات مانندشرکت صنایع زرین‌­سلولز با برند "ایزی لایف" کمپین های آگاهی بخش افراد جامعه جهت مدیریت شرایط در مواجه با بی اختیاری ادراری تدارک دیدند که بسیار موثر واقع شده است.

پدها و لباس‌های محافظ : اگرچه لباس‌های محافظ علت اصلی دفع ناآگاهانه ادرار را برطرف نمی‌کنند، بسیاری از زنان مبتلا به بی‌اختیاری از پدها و لباس‌های محافظ استفاده می‌کنند. پدهای طراحی شده برای بی اختیاری نسبت به پدهای قاعدگی ترجیح داده می شوند، زیرا پدهای قاعدگی جذب ادرار ضعیفی دارند. در حالی که اقلام حفاظتی در بسیاری از کشورهای اروپایی با حداقل هزینه یا بدون هزینه در دسترس هستند، در ایران این اقلام گران هستند و تحت پوشش بیمه قرار نمی گیرند.

تعویض منظم هنگام استفاده از پد و لباس محافظ برای جلوگیری از حساسیت پوست و درماتیت ،مهم است.تماس موضعی پدهای آغشته به ادرار در طولانی مدت می تواند منجر به درماتیت تماسی و تخریب پوست شود. به حداقل رساندن نشت واطمینان از تغییرات منظم در هنگام وقوع دفع ادرار مهم است، به ویژه هنگامی که در محیط خانه سالمندان استفاده می شود.

اطلاعات مربوط به انواع پدها و سایر لوازم بی اختیاری ادرار از شرکت های تامین کننده محصولات بهداشتی و پزشکی ، در داروخانه ها موجود است.

تغییر سبک زندگی برای مدیریت بی اختیاری ادرار : علاوه بر راهکارهای ذکر شده، چند تغییر دیگر در شیوه زندگی می تواند به مدیریت بی اختیاری ادرار کمک کنداز جمله :

مدیریت وزن: اضافه وزن می تواند به مثانه فشار وارد کند و علائم بی اختیاری ادرار را وخیم تر کند. حفظ وزن مناسب از طریق ورزش منظم و یک رژیم غذایی متعادل ممکن است به کاهش علائم کمک کند.

ترک سیگار: سیگار کشیدن می تواند مثانه را تحریک کند و باعث شدت علائم بی اختیاری ادرار شود. ترک سیگار می تواند به بهبود کنترل مثانه و کاهش دفع ادرار کمک کند.

اجتناب از یبوست: یبوست می تواند به مثانه فشار وارد کند و علائم بی اختیاری ادرار را تشدید کند. یک رژیم غذایی با فیبر بالا، هیدراته ماندن و ورزش منظم می تواند مانع از یبوست شود.

انتخاب لباس: پوشیدن لباس های گشاد می تواند به کاهش فشار روی مثانه و بهبود راحتی کمک کند. لباس‌های تنگ، مانند شلوار تنگ یا جوراب شلواری، می‌توانند فشار بر مثانه را افزایش داده و علائم را بدتر کنند.

مدیریت استرس: استرس می تواند علائم بی اختیاری ادرار را تشدید کند. فعالیت های کاهش دهنده استرس مانند: یوگا، مدیتیشن یا تمرینات تنفس عمیق می تواند به بهبود کنترل مثانه کمک کند.

درک معضل : حتی اگر شما خودتان تاکنون بی اختیاری ادراری را تجربه نکرده باشید درک واقعی وضعیت مبتلایان سخت خواهد بود. به عنوان مصداقی برای این موضوع می توانید خودتان جای افراد دچار بی اختیاری یا کودکان دچار شب ادراری بگذارید ، فقط نگاه شرمگین دیگران به شما و قضاوتشان، نجواهای آهسته هنگام جمع کردن و شتشوی تشک و فرشهای آلوده باعث تلقین احساس گناه در شما می شود تا بزرگی شرم ،

خجالت زدگی و تحقیر فرد مبتلا را تصور کنید.

ختم کلام: فقط پنج دقیقه چشم هایتان را ببندید و خودتان را که دارید با بی اختیاری ادراری دست و پنجه نرم می کنی در موقعیت های متفاوت و در مکان های مختلف تصور کنید! خودت را یک روز خود را جای پدربزرگتان بگذارید که جلوی کل خاندان همین مشکل را دارد اما جرئت بیان موضوع را ندارد! مادربزرگی که

نمی خواهدجلوی بقیه شکسته شود و خودش را ببازد ! در آخر خودتان را جای خودِ سالخورده و پیرتان بگذارید !

حالا بهتر نیست من وتو شروع کنیم اول خودمان و سپس فرهنگمان را اصلاح کنیم ! شعور اجتماعی و ظرفیت درک خودمان را در این معضل افزایش دهیم؟ بهتر است الان برای پیشگیری اقدام کنیم چه با اقدامات پزشکی و ورزشی و چه با اقدامات آگاهی بخش و فرهنگی ! قبل از دیر شدن باید بدون تعارف تابوی بی اختیاری ادراری شکسته شود.