به دلار امروز «محبت» کیلویی چند؟

به نام خدا.

سلام.

یه موضوعی چند وقتیه که ذهنم رو درگیر کرده، و اونم چیزی نیست جز «محبت».

ولی چجور محبتی؟

منظورم محبتیه که «کیلویی» نیست، یعنی اینکه چیزی در مقابل محبتت نمیخوای.

چقدر این نوع محبت کمه، نه؟

درسته، میفهمم، زندگی سخته، پول کم داریم، دغدغه و گرفتاری داریم همه.

ولی هیچکدام از اینا بهانه قابل قبولی نیستن که تو بخاطرش به کسی «محبت بی انتظار بازگشت» نکنی.

انگار دنیا یجورایی شده که دیگه کسی به این چیزا اصلا فکرم نمیکنه. اینقد فکر و ذکرمان از صبح تا شب شده «پول» و لایک و منفعت و . . . که دیگه جایی برای محبت کردن نمیمانه.

من میگم ما که ۱۰۰ درصد روزمان رو اختصاص به یه سری چیزا دادیم، خب بیایم فقط یک درصدش رو بزاریم برای محبت بی قید و شرط.

زیاده؟ خب نیم درصد چطور؟

مگه قراره محبت فقط خرج کردن پول باشه؟ اگه پولداری خب بسم الله، اگرم نداری جور دیگه ای بسم الله.

خیلی وقت ها فقط با یه جمله کوتاه که هیچ خرجی هم نداره میشه قلب آدم ها رو بدست آورد.

خیلی وقت ها خیلی آدما فقط منتظر یه دو کلام حرف هستن که زندگیشان زیر و رو بشه.

خیلی وقت ها و خیلی جا ها هست که ما میتانیم بی قید و شرط محبت کنیم و منتظر بازگشت چیزی هم نباشیم.

روزی چند دقیقه هم که شده بیایم این ذهن اقتصادی و معامله گر و «حساب کتاب کن» رو بزاریم کنار و یه روی دیگه از خودمان هم نشان بدیم.

حداقل خیلی وقت ها بدون خرج هیچ پولی هم میشه محبت های بزرگی فقط با این «زبان» کرد. میشه یه بار امتحان کرد، ضرر مالی نداره!

یا علی.