به منظره بالای تَپه فکر کردی؟

به نام خدا.

سلام.

داشتم به این فکر میکردم که چرا تو دنیا چیزای خوب سخت بدست میان؟ چرا چیزایی که میخوایم آسان و راحت نیستن؟ چرا باید انقدر زجر بکشیم تا به یه چیز خوب برسیم؟

اشتباه بزرگیه اگه فکر کنیم همه چی تو کشورهای مثلاً اروپایی گل و بلبله و همه آدم ها هم به هرچی میخوان میرسن و همه دور هم خوشن.

نه اینجور نیست. تو همه جای دنیا «کارِ سخت، سخته». تو همه جای دنیا برای رسیدن به یه چیز خوب باید از یه مسیر سخت رد بشی. خودتم بکشی هیچی تغییر نمیکنه.

همه جای دنیا پزشک شدن کار خیلی سختیه.
همه جای دنیا یه گیتاریست عالی شدن کار خیلی سختیه.
همه جای دنیا یه برنامه نویس عالی شدن کار خیلی سختیه.
همه جای دنیا یه وکیل عالی شدن کار خیلی سختیه.
همه جای دنیا یه مهندس عالی شدن کار خیلی سختیه.
همه جای دنیا یه فروشنده عالی شدن کار خیلی سختیه.
همه جای دنیا یه کارآفرین عالی شدن کار خیلی سختیه.
همه جای دنیا یه طراح UI و UX عالی شدن کار خیلی سختیه.
همه جای دنیا یه مدیر عالی شدن کار خیلی سختیه.
همه جای دنیا یه ورزشکار حرفه ای و قهرمان شدن کار خیلی سختیه.
همه جای دنیا یه آهنگساز عالی شدن کار خیلی سختیه.
خلاصه که همه جای دنیا (حالا با یه ذره اینور اونور) رسیدن به هر چیزی که «عالی» باشه، خیلی کار سختیه.

خب این الان یعنی چه؟

یه نکته ای که تو حرفای بالا هست اینه که من تقریباً برای همه اون چیزایی که گفتم، از کلمه «عالی» استفاده کردم.

این یعنی چه؟ یعنی اینکه قرار نیست همه افراد دنیا به این چیزای عالی برسن. اتفاقاً اکثر مردم دنیا هیچوقت به این چیزای عالی نمیرسن. اکثر مردم دنیا دوس ندارن اون «مسیر سخت» رو برن و نتیجش هم میشه اینکه اکثر افراد در زمینه های بالا هیچوقت «عالی» نمیشن، فوق فوقش به درجه «معمولی» و یا اگه خیلی دیگه شاهکار کنن به سطح «خوب» میرسن.

این قانون دنیاست که «راه میانبری وجود نداره». خودتم بُکشی همینه که هست.

حالا میشه از این قانون استفاده ای کرد؟

بله میشه.

اتفاقاً این قانون خیلی هم خوبه از دید من. حداقلش اینه که میدانی مسیر چیه و از کجا باید بری.

یه راه استفاده از این قانون اینه که به خودت بقبولانی که اون مسیر سخت رو باید بری و راه میانبری وجود نداره.

اگه مَردشی بسم الله.

هیچ کسی تو این دنیا نمیتانه جلوی تو رو بگیره که نشینی گوشه اتاقت و پزشکی قبول شی.
هیچ کسی تو این دنیا نمیتانه جلوی تو رو بگیره که همون گوشه اتاقت نشینی انقدر گیتار تمرین کنی که بشی یکی از بهترین گیتاریست ها تو دنیا.
هیچ کسی تو این دنیا نمیتانه جلوی تو رو بگیره که همون گوشه اتاقت نشینی انقدر چالش های مختلف برنامه نویسی حل کنی و بشی یکی از بهترین ها.
هیچ کسی تو این دنیا نمیتانه جلوی تو رو بگیره که انقدر تلاش نکنی که توی یه ورزشی به قهرمانی برسی.
هیچ کسی تو این دنیا نمیتانه جلوی تو رو بگیره که انقدر تلاش نکنی که یه موسیقی دانِ بی نظیر بشی.
و غیره . . .

کی میخواد جلوت رو بگیره؟ درسته امکانات و شرایط و غیره هم همگی دخیل هستن و تاثیر دارن، ولی اکثر مواقع مشکل خود ماییم.

یا راه سخت رو برو یا به «معمولی» یا نهایتاً «خوب» بودن، راضی بشو. (که هیچ ایرادی هم نداره به نظر من).

البته که یه راه دیگه هم هست، اونم اینه که بیای به بقیه بگی هیچی سخت نیست و همه چی آسانه و قول میانبُر بهشان بدی و از طریق وعده های دروغ، پول به جیب بزنی (مثلاً : یادگیری برنامه نویسی با فقط یه دوره آموزشی ۲۰ ساعته! اگه به این راحتی بود که همه الان استخدام گوگل و مایکروسافت بودن. و خیلی مثال های دیگه که اگه یه ذره دقت کنید دور و بر ما پر از این چیزاس)، و این کاریه که خیلی ها تو این دنیا دارن انجام میدن. اگه وجدانت قبول میکنه و دوس داری یکی دیگه هم این کار رو با تو بکنه، این راه هم هست.

حالا همه اینا چه ربطی به منظره بالای تپه داشت؟

تو همین احوالات بودم که گفتم برم یه سری بزنم به اینترنت و ببینم آدمایی که کارهای بزرگی تو این دنیا کردن نظرشان راجب این «سخت بودن مسیر» چیه.

وسط این حرفا به یه جمله ای رسیدم که خیلی جالب بود برام: (متاسفانه نمیدانم کی این حرف رو زده)

When everything feels like an uphill struggle, just think of the view from the top.

وقتی همه چیز مثل اینه که انگار داری به سختی از یه سربالایی بالا میری، فقط به این فکر کن که منظره از اون بالا چه شکلیه.

البته من ترجمش رو جوری نوشتم که برای فارسی زبان ها قشنگ تر قابل فهم باشه.

همین دیگه، اگه به هر دلیلی به خودت قبولاندی که اون مسیر سخت رو بری، قطعا به سختی خواهی رسید. وقتی به سختی رسیدی، فقط به این فکر کن که منظره از اون بالا چه شکلیه و «ادامه بده».