من و کامنت ها در ویرگول: از این به بعد

بسم الله الرحمن الرحیم.

سلام.

یه دوستی زیر پست من نوشت که ویرگول مثل دفترچه یاداشته. من این تعبیر رو دوست دارم. بیشتر شبیه دفترچه یاداشتیه که دوست داری بقیه هم محتواش رو بخوانن.

بالاخره ما همه باهم فرق داریم و ممکنه که عقایدمان هم باهم فرق داشته باشه. تا جایی که این اختلاف عقاید باعث توهین و بچه بازی نشه، هیچ اشکالی نداره.

ویرگول برای من مثل دفترچه یاداشتیه که مطالبی که دوس دارم بقیه بخوانن رو توش مینویسم. کاش فقط مثل یه دفترچه یاداشتی بود که هرچی مینوشتی رو مردم میخواندن و از کنارش رد میشدن، حالا چه وقتی که موافق هستن و چه وقتی که مخالف هستن. نه دکمه لایکی، نه کامنتی. ولی اگه اونجور بود که دیگه کسی ویرگول میامد؟ این دکمه لایک و کامنت ها خودش آهنربای قوی و جذابیه.

برای شخص من، یه تعریف دیگه هم از ویرگول وجود داره. من بهش به چشم مجموعه ای از کتابها نگاه میکنم.

مثلاً شما وقتی میری کتابِ یه نویسنده رو میخری و میخوانی، آخرش هم که خواندی، اگه باب میلت نبود، مستقیم زنگ نمیزنی به نویسنده و مستقیم هم نظرت رو بهش نمیگی. فوقش نقدهای مختلفی راجب اون کتاب میتانی بنویسی توی سایت خودت یا جاهای دیگه. ولی اون رابطه به شکل مستقیم نیست.

برای من هم ویرگول اینجوریه. من هم مثل شما یه سری عقاید دارم برای خودم. کاری هم ندارم که فلسفهء این کامنت ها و لایک ها از اساس چیه، من از این به بعد، به مقاله های ویرگولیم، به چشم یه کتاب نگاه میکنم که مینویسمش و چاپ میشه. حالا شما هرجور که میخوای میتانی راجبش فکر کنی. میتانی موافق باشی یا مخالف.

اگر ویرگول هم یه ویژگی داشت که میشد کامنت ها رو بست و حتی دکمه لایک رو هم غیر فعال کرد، برای من عالی میشد. ولی فعلاً این ویژگی ها رو نداره.

من برای خوشامدِ هیچکس مطلب نمینویسم که باب میل بقیه هم تغییر حالت بدم. یه دفترچه یاداشتی اینجا دارم که دوس دارم نوشته هاش رو هم بقیه بخوانن (وگرنه اصلاً اینجا نمیامدم).

خلاصه اینکه از این به بعد جواب خیلی از کامنت ها رو برای جلوگیری از بحث و جدل های بی فایده، نخواهم داد.

من فقط میخوام چیزایی که دوس دارم رو بنویسم و بقیه بخوانن، همین. اگه کسی دوس داشت، خدا رو شکر. اگه کسی دوس نداشت، اونم دمش گرم. ولی دیگه وارد بحث توی کامنت ها نخواهم شد و جواب هیچگونه کامنتی که ممکنه باعث جر و بحث بشه رو هم نخواهم داد.

تا اینجا فکر میکردم اگه بحث و گفتگو انجام بشه، میتانه نتیجه های مثبت داشته باشه، ولی اشتباه میکردم.

من با قدرتِِ بیشتر، حرفهام رو خواهم زد از این به بعد هم و کاری هم ندارم که کی مخالفه و کی موافق. نمیدانم این چه عادتیه که هرکس چیزی نوشت و خلاف عقیده ما بود، بریم زیر اون نوشته و خودمان رو خالی کنیم. والا ما اینجور کاری نمیکنیم و اکثر موارد هم اگه کسی چیزی نوشته باشه که خلاف عقیده ما بوده، نرفتیم زیر پستش مستقیم نقدش کنیم. فوقش از کنار پستش رد شدیم یا اینکه خودمان یه پست در نقدش نوشتیم (که اون هم یکی ۲ مورد بوده). ولی هیچوقت این مستقیم نقد کردن توی کامنت ها رو دوس نداشتم.

پیشاپیش معذرت میخوام از کسایی که جواب کامنتشان رو نخواهم داد در آینده.

مخلص،

یا علی.